Een week 'thuis' alweer... En alweer bijna helemaal gesettled. En behalve wat af en toe oprispende Spaanse woordjes kan ik eigenlijk nergens meer aan merken dat ik drie maanden op een ander continent gezeten heb... Bij deze nog eenofficiëleafsluiting van dit avontuur met een verhaaltje. Nogmaals dank voor alle leuke reacties. Wil de laatste het licht uit doen?

De dag voor we Roatan verlieten kwamen er ineens verontrustende berichten in het nieuws over aswolken en nieuwe sluitingen van de luchthavens in Europa. Dinsdag 18 moest er door de rest gevlogen worden en maandag 17 mei ging Schiphol dicht! Op was het niet heel dramatisch geweest om een paar dagen langer op Roatan te blijven

maar omdat er nog niets definitief was moesten we toch op pad.

De eerste boot (van de twee per dag) ging om 07:00! Dat betekende voor de verandering weer eens om 05:00 opstaan

De terugreis met het veer ging over spiegelgladde zee dus de tissue-en-plastic-zakjes-kots-opruim-mannen hadden het erg rustigIn La Ceiba konden we met zijn vijven samen met al onze bagage in één taxi mee naar het busstation. Daar moesten ze dan wel met zijn vieren voor op de achterbank en kreeg ik mijn bagage op schoot voorin

Eenmaal op de busterminal heb ik de familie langs de horden taxi en bus chauffeurs aan een bus naar San Pedro geholpen. Ik dacht dat het een express bus was die nergens zou stoppen behalve op het eindstation. Dat had ik mis

Achteraf hoorde ik dat ze overal mensen hadden opgepikt en afgezet en dat de bus (zoals gebruikelijk) belaagd was door hordes met verkopers. En je kunt echt vanalles kopen in die bussen, water, chips en snoep bijvoorbeeld. Maar ook DVD’s, kerkdiensten en potentieverhogende kruidenmiddeltjes. Dus had de familie nog een mooie culturele ervaringZelf ging ik de andere kant op om nog een dagje te raften.

Binnen een half uur was ik van de stad in de jungle. De ‘jungle lodge’ waar ik zou gaan slapen was prachtig gelegen op een heel groot stuk natuur. En dat privéparadijsje was tot de rand gevuld met alle mogelijke bomen, planten en dieren die ik tot dusver in Honduras gezien had. Helaas had het ‘droge seizoen’ zijn naam eer aan gedaan en was er al een maand niet geraft vanwege de lage waterstand in de Rio Cangrejal. Maar wonder boven wonder had het de dag ervoor geregend... en druppelden er ’s middags ook nog eens genoeg mensen binnen om de excursie door te laten gaan dus kon ik de volgende dag op pad...

Misschien lag het aan de waterstanden en misschien lag het ook gewoon aan mij

Maar ik was niet zo onder de indruk van het rafttochtje. Ik had me er meer van voorgesteld. Maar de rust van ons tochtje was wel veraderlijk. Want zonder gids waren we minimaal een paar keer omgeslagen of gewoonweg verdronken denk ik, want stiekem is dat water toch wel erg sterk...

Terug in San Pedro Sula had ik via email afgesproken met een Nederlands meisje dat daar vrijwilligerswerk doet in een weeshuis. Wat een wereld van verschil met het eerste weeshuis dat we bezocht hadden. Dit was opgericht, gefinancieerd en gerund door buitenlanders en ineens lopen de kinderen er dan leuk gekleed en goed doorvoed bij en worden ze ook nog eens tweetalig opgeleid. Ik ben wel blij dat ik dat nog even gezien heb voor ik wegging.

´s Avonds begon het een beetje te regenen. Ik weet uit ervaring hoe hard het kan regenen in Honduras, maar ik was ook al een paar keer ´gefopt´ met een miezerbuitje dus ik verwachte er niet veel van. Maar op mijn laatste avond gingen de hemelpoorten nog eens goed open. De straten blank, zwemmende konijnen

, stoomuitval en vuurballen door de straatWat een prachtige afsluiter van je vakantie. Nadat het gestopt was met regenen stroomde er nog uren lang genoeg water door de straat om in te kunnen zwemmen en terug in mijn hostal stonden beide verdiepingen blank

Mijn laatste ochtend heb ik geheel in stijl baleadas (grote tortilla´s met de gebruikelijke vulling

) gegeten op de plaatselijke markt en vervolgens een taxi gepakt naar het vliegveld. Mijn reis was lang en saai, maar met 16 uur toch een stuk korter dan de 24 uur die de rest er twee dagen eerder over gedaan hadNa afgehaald te zijn door Justin (en Gré en Louis) heb ik thuis mijn tas leeg geschud en weer gevuld voor Texel en met de laatste boot en na een fietstochtje van twintig kilometer was ik weer ‘thuis’ in mijn caravan...

Heerlijk hoe je hier gewoon in je t-shirt kunt lopen, maar dan wel zonder bij iedere beweging in zweten uit te barsten

Al is het de laatste dagen wel weer truienweer gewordenEcht Nederlandse kost ben ik nog niet aan toe gekomen, maar de aardappelen en zuurkool liggen al klaar in de voorraad en vanavond ben ik uitgenodig om pannekoeken te komen eten (en bakken

)...

Zoals ik al zei ben ik al bijna weer vergeten dat ik op vakantie geweest ben, maar kan ik het nog wel aan kleine dingetjes merken... Helemaal geen Franse woorden meer weten (ik kan alleen maar Spaanse verzinnen ineens

) Aarzeling wanneer ik een hond wil aanhalen (hier bijten ze een stuk minder) of uit de kraan ga drinken. Verwarring op het toilet (hier mag je je papier doorspoelen). En iedere avond het gevoel dat het nog hardstikke vroeg is wanneer de zon onder gaat. De afgelopen drie maanden bepaalde de zon mijn ritme, om half zeven had ik gegeten en kwam ik eigenlijk niet meer buiten, en ineens gaat de zon om half elf pas onder... Dat laatste is blijft nog wel even raar denk ik...

Nu maar hopen op een ontzettend mooie en drukke zomer op Texel en hopen inspiratie voor de winter. Voorlopig dus even niets om over te schrijven, maar met de Strand6daagse (met acht man familie!) moet ik er maar eens aan geloven ben ik bang... Dan gaan we Twitteren