[Mijn excuses voor de drie mailtjes. De website geeft foutmeldingen, maar blijkt het verhaal toch geplaatst te hebben]

Eigenlijk kan ik over mijn bungysprong zelf heel kort zijn. Mijn latere kerkbezoek maakte meer indruk en het halen van mijn bus naar huis was spannender

. Maar voor de geïnteresseerden dan nu de lange versie...

Ik zal niet zeggen dat ik helemaal niet bang was. Daarvoor is mijn herinnering te vaag

. Zo weet ik dat ik afgesprongen ben, maar kan ik de sprong niet echt terughalen... Maar het was over voor het begon en ik was niet erg onder de indruk... Nadat ik uitgestuiterd was lieten ze me in een bootje zakken en werd ik losgemaakt en naar kant gebracht. Binnen twee minuten na de sprong stond ik droog weer op kant. Een ‘ervaring' rijker. En toen ik de parkeerplaats afreed was ik het eigenlijk alweer vergeten...

Als je in Nieuw Zeeland bent is een bezoekje aan de Milford Sounds een soort ´must´. Nou had ik niet zoveel zin in een 'suffe' boottocht door de een fjord, maar er duiken klonk goed

. Er komt heel veel water van de bergen afstromen, dus ligt er een laag zoet water bovenop het zeewater. Dat is best bijzonder. Dus moest ik een paar honderd kilometer naar het Zuiden.

Onderweg moest ik lachen om het bordje ‘my chocolate is melted' (het was erg warm), en heb maar weer eens een paar liftsters meegenomen... Helaas bleek het Engels van de twee Chileeense dames net zo goed als op het bordje en was de communicatie minimaal. Dus waren dat meteen mijn laatste lifters van mijn vakantie

.

Bij aankomst in Te Anau bleken ze het duiken voor de komende vier dagen gecancelled te hebben?!

En wat moest ik toen nog in dat dorp? Ach ja, niets meer aan te doen. Om niet onverrichter zake terug te gaan ben ik de volgende dag een stuk Kepler Track (bij Manapouri) gaan wandelen.

In dat natuurgebied leven nog Kiwi's in het wild. Het is dus enorm beschermd en staat vol met vallen voor Stoats (om de tweehonderd meter, ik heb ze uitgestapt

). Een prachtig gevarieerd bos. Het ene moment overal varens, het andere moment alleen maar mos of een stuk moeras. Mijn einddoel was een strand aan een kraakhelder meer met een geweldig uitzicht op de omringende bergen. En zandvlooien, heel, heel veel zandvlooien. Een week later had ik nog bulten...

De volgende stop was Wanaka. Daarvoor moest ik eerst terug langs Queenstown en dan over de hoogst gelegen geasfalteerde weg in Nieuw Zeeland, de Crown Range. Haarspeldbocht na haarspeldbocht en aangegeven maximumsnelheden van 15 kilometer per uur

. Met de zon laag aan hemel en een mooie wolkenlucht gaf dat geweldige uitzichten. Het zal wel door mijn polderroots komen, maar autorijden in de bergen blijft bijzonder...

De volgende ochtend uitgecheckt en weer op pad voor ommetje. Dit keer een rondje Diamond Lake. Maar eerst langs Skydive Wanaka. Helaas waren ze hier niet aan het springen. Gelukkig voor mijn collega's had ik kans gezien om het slechte weer mee naar het zuiden te nemen. In Kaikoura hadden ze het druk en Wanaka kreeg de eerste regen in maanden!

De wandeling ging langs een klein meertje omhoog naar de top van Rocky Mountain. Die deed zijn naam eer aan. De terugkerende conversatie met tegenliggers: ´Deze kant is wel heel stijl hoor.´, ´Nou, waar wij vandaan komen ook hoor´

. De top gaf een prachtig uitzicht over Wanaka, het meer en de omgeving.

De volgende halte was Lake Tekapo. Enige schrik toen ik uitvond dat er daar geen plaats meer was in de herberg (geen van de vijf). Dat werd het slapen in mijn auto op de parkeerplaats voor een hostel (dan kon ik in ieder geval douchen). En ineens moest ik in het donker buiten zijn

. Wat een prachtige sterrenhemel. Zelfs mijn simpele camera kon er foto's van maken...

Ik had niet verwacht dat ik echt uit zo slapen in die auto (en dat klopte

). Dus had ik in alle vroegte weer een wandeling bedacht, een rondje naar Mt. John Lookout. Heel hatelijk reden er vlak naast het pad dat ik volgde auto's over asfalt naar de top. Bovenop de heuvel een grote sterrenwacht (oorspronkelijk spionage ding van Amerikanen) schijnbaar was ik niet de eerste die bedacht had dat je daar mooi sterren kon kijken. En weer een mooi uitzicht over het landschap.

Onderweg naar beneden was ik even van het pad af. Nergens meer te bekennen...Omdat ik geen zin had hetzelfde terug te lopen of tijd te verdoen met zoeken bedacht ik dat ik het pad wel zou vinden als ik dwars door het bos naar beneden zou gaan. Gelukkig klopte die theorie vrij snel en kon ik zonder verdere avonturen terug mijn auto in richting Christchurch

.

De heenweg had ik langs de kust gereden, terug ging het over de ‘Scenic Route' (Highway 72) door het binnenland. En na wat hoofdrekenen met afstanden en tijden dacht ik tijd over te hebben. De afslag naar Mount Somers zag er interessant uit, dus tijd voor een kijkje. De Mount zelf heb ik nooit gezien. Maar na een klein buurschap en een paar kruispunten zag ik een lief klein Kerkje langs de weg.

Het bord aan de weg melde dat er maarliefst 1 dienst per maand was, maar de deur stond open. En terwijl ik binnen aan het prikbord de geschiedenis stond te lezen kwam er een oudere dame binnen. ´Oh gut, iemand in de kerk, wat leuk´. Of ik een kopje thee wilde. Nou daar zeg je natuurlijk geen nee tegen... Ze nam me mee naar een klein bijgebouwtje waar een man of vijftien bij een tafel vol eten stond. Ze bleken net hun herdenkingsdienst voor de aardbeving (12:51 21 februari 2011) gehad te hebben. En voor ik goed en wel binnen was stond ik al met een bord in mijn handen. Het kopje thee was lauw (ze hadden alles al opgeruimd geloof ik

), maar heerlijk. Iedereen vond het reuze interessant dat er een heuze gast in hun midden was. Zo raakte ik aan de praat met een meneer die eigenlijk zijn schapen moest voeren, maar bleef hangen tot ze hem uiteindelijk kwamen halen. Helaas had ik niet echt tijd om rond te hangen dus ging nog even door de kerk en toen terug naar mijn auto...

Een voor een kwamen de bejaarden nog dingen terugbrengen naar de kerk. En een voor een begonnen ze me dezelfde informatie te geven die ik eerder ook al op het prikbord had gelezen. Of die een van de eerdere bejaarden me al gegeven had

. Zo heb ik minimaal vier keer gehoord dat de kerk met staalkabels gezekerd was tegen wegwaaien. Onderweg in mijn auto heb ik nog zeker een uur zitten grinniken.

En toen kwam ik weer in de buurt van Christchurch en kwam ik er weer achter dat het tijd kost om door een stad heen te rijden. Helemaal als die stad half afgesloten is in verband met het puinruimen na een aardbeving. En helemaal als die stad toevallig op dat moment ook nog eens bezig is met het herdenken van de eerder genoemde aardbeving en iedereen een middagje vrij gekregen heeft...

Ik zag mijn hele tijdschema instorten. De klok tikte maar door. Ik had een duidelijke deadline in de bus die toch echt ging vertrekken. Maar ik moest ook nog tanken en die auto inleveren... Enigszins opgefokt ging ik tanken en tank hem vol in plaats van half (de naald van de meter was langzamer dan ik al dacht). Alles in het centrum was eenrichtingsverkeer en voor de helft afgesloten door de aardbeving. Makkelijk genoeg op een kaart, maar lastig in het echt. Kostbare tijd tikte weg. Ik had al bij de bus moeten zijn toen ik bij de autoverhuur aankwam. Dus sleutels afgeven (geen tijd voor discussie over het feit dat ik die halve tank niet vergoed ging krijgen) en joggend met bagage de halve stad door. Een paar minuten voor vertrek kwam ik bij de bus. Zwetend als een otter

.

Na een rustige terugreis met bus kwam ik aan in het centrum van Kaikoura. Na een tshirt wissel en een klein wandelingetje was ik waar ik wezen moest. Tien minuten later begon bridge

.