Nade vliegende start van onze rondreishadden we het plan om een paar dagen rustig aan te doen aan Lago Yojoa. Maar om nou een hele dag niets te doen was ook wat overdreven dus waren er een paar activiteitenbedacht. Dat moest makkelijk kunnen, want we hadden nauwelijks reistijd...

Ons vogeluitje begon om 06:30. Onze gids had in de jaren zestig kunstgeschiedenis gestudeerd en was vervolgens in India helemaal gefascineerd geraakt in vogels. Met zo'n curriculum moet je gewoon een lange grijze baard in een vlecht hebben, en die had Malcolm gelukkig ook

In twee kleine roeibootjes gingen we op pad. Na vier uur over het meer geroeid te zijn wisten de inzittenden van de ene boot een hoop vogels te benoemen, had de andere boot het erg gezellig gehad en had iedereen pijn in zijn ‘onderste onderrug' van het zitten

Het enthousiasme om vogels te kijken was inmiddels iets getemperd, maar voor s middags stond er nog een natuuruitje op de planning. Na een paar stevige klimmetjes (met de auto

) bereikten we de ingang van het natuurreservaat. Op het terrein waren paden uitgezet die langs watervalletjes en uitzichten voerden. Om het helemaal ´af´ te maken was het gebied was gevuld met kolibries. Na een stukje wandelen hield een deel het voor gezien. Samen met Louis nam ik een vervolgpad dat ons in 90 minuten terug bij de ingang zou brengen. Foutje bedankt!90 Minuten was het tot aan het eerstvolgende uitzichtpunt, toen nog 45 tot het daarop volgende en uiteindelijk nog weer 75 tot de uitgang! Als we de bordjes goed gelezen hebben hebben we in ieder geval 400 meter geklommen (en weer gedaald) en de afstand van drieëneenhalf uur in tweeënhalf uur gedaan Toen we terug waren was de rest inmiddels voorzichtig ongerust aan het worden, want het was ondertussen bijna donker

Nu iedereen weer helemaal ‘uitgerust'

was konden we weer op pad naar onze volgende bestemming Na een kort bezoekje aan El Progresso zetten we koers naar de Atlantische kust. Tela heeft prachtige witte stranden, blauw water en staat vol met palmbomen. Hier ontdekten we weer eens hoe internationaal de economische wetten zijn. Hoe toeristischer een bestemming wordt, hoe hoger de prijzen van vanalles. Onze overnachtingskosten gingen over de kop net als onze restaurantbonnetjes. Maar voor al dat geld slaap en eet je dan wel met uitzicht op zee... Gelukkig was dit alles voor een paar ´rijke buitenlanders´ nog wel te doen, maar het verschil in onze pin frequentie was duidelijk te merken

Na meer dan een week in Honduras waren broer en zuslief eindelijk fysiek in staat om ´s avonds een keertje op stap te gaan. Aldus geschiede... De discotheek waar we eindigden had een redelijke DJ en er was een schuimfeest aan de gang dus het werd een dolle boel. Zo gezellig dat ik me ´s nachts in bed en de volgende dag ineens niet meer zo heel lekker voelde

Gelukkig hoefde ik dan maar naar George te kijken om me op te vrolijken. Die arme jongen gaf bijna licht

Onderweg naar onze eindbestemming Roatan kwamen we eerst nog door La Ceiba. Omdat we er ook dieren konden zien in plaats van alleen maar vogels wilden we wel naar een natuurpark. Een dagarrangement via een reisbureautje koste alleen per persoon 90 dollar!? Dat viel wel een beetje buiten de begroting en moest goedkoper kunnen. Ik zou ´s middags eens met George langs het park rijden om te zien wat we zelf konden regelen. Onderweg naar het park zouden we Gré, Josué en Lianne op een strandje droppen en na afloop weer afhalen. Alles was volgens George een paar minuten ver weg dus ging dat makkelijk lukken...

Het strandje bleek op twintig minuten rijden te liggen. Het natuurpark lag ‘een paar minuten' de andere kant op, de reis erheen duurde 55 minuten

Vervolgens mochten we een half uur wachten tot er iemand was die ons iets kon vertellen over het treintje het park in... George had beloofd binnen een uur weer terug op het strandje te staan, maar dat gingen we dus niet helemaal meer halen. Uiteindelijk kwamen we tegen zevenen weer terug bij het strand waar de rest inmiddels al wel een tijdje niet meer lag aangezien de zon al onder was... Bij terugkomst in het hotel had ik bijna drie uur auto gereden, maar ook een hoop geld ‘verdiend'. De kaartjes waren ineens maar 7 dollar per persoon! En de volgende dag hebben we een hoop lol gehad met het zoeken naar dieren (niets gezien natuurlijk ).

Na tweeënhalve maand reizen begon mijn haar wel wat lang te worden. Maar om hier nou aan een kapper uit te gaan proberen te leggen wat ik met mijn haar wilde...? Dat lukt me in Nederland niet eens!

Maar Josué was geweest en dat was goed afgelopen dus dan ik ook maar... Met de voorbeeldfoto op mijn rijbewijs kon de kapper wel wat zei hij. Ik heb volgens mij nog nooit zo lang bij de kapper gezeten Bijknippen, scheren over een kammetje, nog een keer knippen, nog meer scheren met een ander kammetje, weer bijknippen... Voor 2 euro zat mijn haar na een half uurtje weer helemaal netjes en kon ik voor het eerst sinds mijn klassefoto in 1986 mijn oren weer zien

Geknipt en geschoren was het alweer tijd voor het afsluitende gedeelte van de reis. Onze strandvakantie op Roatan. De Bay Islands van Honduras behoren tot de mooiste duiklocaties in de wereld. Zelfs snorkelend vanaf het strand kom je al ontzettend veel mooie dingen tegen. Om er te komen moet je alleen wel eerst een uur op een soort bovenmaatse speedboat (capaciteit een paar honderd mensen) waar ze bij het inchecken pillen tegen zeeziekte uitdelen

Omdat ik al drie dagen volle zee overleefd had durfde ik wel zonder De terugweg neem ik misschien toch maar wel zo'n pilletje

De Bay Islands zijn een bijzonder stuk Honduras. De lokale bevolking stamt grotendeels af van Britse slaven (uit Afrika) en is dus lang en donker. En ze spreken hier ineens Engels. Hoewel, ik met dat dikke Caribische accent soms liever heb dat ze Spaans spreken

Roatan is onhondureens duur en stampvol Noordamerikanen, maar ook prachtig en onhondureens schoon en professioneel. Het zand is wit. Het zeewater is 29 graden, het zicht onder water heel goed en er is heel veel te zien. Paradijs...! En toch kijk ik best wel een beetje uit naar een nacht in mijn eigen bed en mijn eerste portie stampot andijvie Volgende week is het zo ver. Ik laat nog wel horen hoe snel dat weer is gaan vervelen