Een tien dagen verder en veel gedaan, maar waar begin ik in hemelsnaam. Tijd om adem te halen heb ik niet meer tegenwoordig. Ik sliep tien uur per dag en las een boek per week, maar de afgelopen week heb ik mijn boek niet gezien en mijn kussen ook steeds minder

Nadat ik mijn familie van het vliegveld had gehaald zijn we ingecheckt in een hostel. De volgende dag hebben we een rondje door de stad gewandeld en een plan voor de eerste paar dagen bedacht. Heerlijk om om mij heen de jetlags te zien toeslaan

Dag twee was het tijd voor boodschappen. We dachten aan zo'n 150 bananen, 15 liter ijs en 15 pakjes koekjes wel ongeveer genoeg te hebben. Bij de kassa keken ze ons een beetje vreemd aan. Ook de taxi chauffeur (voor vier euro kom je een heel eind hier) dacht dat we gek geworden waren

Maar de kindertjes in het weeshuis waren er maar wat blij mee. George, onze gids, had in het verleden veel met dit staatsweeshuis gedaan en dacht dat wij het wel interessant zouden vinden om het te bezoeken.

Interessant is een interessant woord om te gebruiken voor deze ervaring. Een zaal vol met baby's en peuters met niet meer dan de kleren die ze aan hebben en met zijn drieën in een ledikantje (alleen is ook maar alleen). Op diezelfde zaal een paar geestelijk gehandicapte kinderen die ze nergens anders kwijt konden en daar al jaren tussen de baby's lagen. Dan door naar de jongensafdeling. Zakken van tevoren leeg maken en tassen ergens opbergen, want anders ben je je spullen waarschijnlijk kwijt. Een zaal die nog vaag naar urine ruikt vol met stapelbedden met flinterdunne matrasjes. En de jongetjes die door gebrek aan aandacht en dagbesteding van gekkigheid niet wisten hoe ze zich moesten gedragen. Dertig kleine aandachtsorgeltjes die aan je willen zitten, geknuffeld willen worden en je willen laten zien wat ze kunnen (klimmen en klauteren, op handen lopen et cetera). Wat een ontzettend intense drukte heerste daar. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe die jongens dat tehuis na een jaar of twaalf met perspectief kunnen verlaten. Bij het uitdelen van de ijsjes en bananen hadden we ineens heel veel vrienden. Heel confronterend hoe je die kinderen met niets een bijzondere dag kunt geven...

Toen we de volgende dag een auto gehuurd hadden konden we op pad. De auto is een soort kruising personenbusje met een grote auto en kan tien personen vervoeren (als alle extra stoelen zijn uitgeklapt, met zes plus bagage is ie comfortabel). Speciaal voor de reis had ik een internationaal rijbewijs aangeschaft dus dan wil je ook waar voor je geld. Inmiddels heb ik zo'n 600 kilometer Hondureense wegen achter mijn kiezen en ik geniet met volle teugen. Inhalen over dubbele doorgetrokken gele strepen, stijle bergpaadjes met grote kuilen, koeien en paarden op de weg, het kan hier niet op. Helaas vind de auto regelmatig van wel en slaat hij om onduidelijke redenen af (de laatste twee dagen nog niet. Afkloppen

). Dat gebeurde meestal wanneer ik een beetje extra gas probeerde te geven. En dus heb ik toch wel een paar keer onverrichter zake terug moeten zakken halverwege een inhaalmaneuvre De oplossing is om alleen maar heuvelaf in te halen en gelukkig hebben ze er daar genoeg van

De eerste stop op onze tour was Copan Ruinas. Net als de Wadden op de UNESCO werelderfgoedlijst, alleen hebben ze vast meer werk aan het opknappen

Een groot complex met religieuze Maya gebouwen met allerlei astrologische verbanden en ideeën erachter. Met het goede verhaal van de locale gids erbij was het een interessante ochtend. Twintig kilometer verderop konden we 's middags even bijkomen van alle nieuwe weetjes en de warmte Wij (en een paar andere ‘toeristen') lagen in de baden ‘boven' terwijl de locale bevolking zich vijf meter lager in het warme water in het riviertje vermaakte en stond te wassen Na een paar uur thermaal badderen was iedereen weer heerlijk ontspannen.

Omdat dat Lianne bij Camping Life zo goed bevallen was gingen we de volgende dag een rondje paardrijden in de bergen

Zonder plichtplegingen als kennismaken, namen aanhoren, aaien of zelfs maar even aankijken werden we de pony's (paardjes) opgeholpen en gingen we op pad. Een gids te paard voorop en eentje lopend erachteraan om de dienstweigeraars ‘over te halen' om ook door te lopen Halverwege leek het erop dat een van de pony's weëen kreeg en ging bevallen, dus werd na enige discussie een ander dier gehaald. Achteraf hoorden we dat onze gids op zijn kop had gekregen van de eigenaar, want dat paard had best door kunnen lopen... Soms gaan ze hier toch wat anders met dieren om dan wij gewend zijn. Tijdens onze pauze bovenop de heuvel vloog er ineens een Motmot rond. Die vogels staan als bijzonder in de reisgidsen en wij zochten nog niet eens Louis was van dit alles schijnbaar zo van onder de indruk hebben dat hij aan het eind maarliefst 25% fooi gaf

Eerder tijdens mijn reis was ik een nachtje in La Campa geweest (pottenbakkersdorp zonder potten

) En omdat ik het zo'n schilderachtig dorpje vond (en vanwege de hobbelweg erheen ) leek het me leuk de familie daar mee heen te nemen. Onderweg stopten we nog even om het dorpje Gracias te bekijken. Maar de familie was al zo verwend geraakt in Copan dat ze het maar niets vonden Ik was mijn rondreis begonnen in een wat grotere stad met een oud hart en toen steeds kleinere, mooiere dorpjes ingereisd. Nu reizen we de andere kant op en vielen dorp twee en drie ineens tegen

Voordat we aan de laatste etappe naar La Campa begonnen gingen we nog snel even eten. In verband met de immer gevulde ziekenboeg (maagpijnen, misselijkheid, hoofdpijnen, diaree, you name it), en omdat ze graag een beetje zeuren, wil er niemand aan de bruine bonen, rijst en met tortillas, dus deze keer werd het pizza. Pizza's in Latijns America zijn heel kleine dure stukjes Italië. Dus bestelden we er de man eentje... Dat hebben we geweten. Dit was de eerste keer in heel lange tijd dat ik mijn bordje niet leeg had (ik kwam maar tot de helft!

) en mijn moeder zat er nog naast ook Gelukkig was die samen met mijn zus ook niet verder dan de helft gekomen. Deze pizza's waren wel erg groot... (de restjes zijn meegeweest in de auto en toch nog half op gekomen)

De weg naar La Campa is een soort onverhard exemplaar vol met heuvels, bochten, hobbels en kuilen. En inmiddels was het donker. Om het allemaal wat spannender te maken ´verzon´ Li af en toen een paar beren of andere wilde dieren op de weg (meestal waren het paarden). Het hostal viel erg in de smaak bij iedereen. 's Avonds was het weer tijd voor ons dagelijkse potje Dalmuti. Ook Georges is er helemaal los op al moet hij alleen nog leren winnen

Na La Campa zouden we door naar Comayagua met een tussenstop bij een watervalletje dat ik ´ontdekt´ had. Halverwege vroegen we voor de zekerheid even de weg bij een kruising. De mevrouw vertelde dat ik de verkeerde kant op ging en dus reden we braaf de andere weg in. 40 Kilometer later vond ik dat er toch wel veel gras en koeien langs de weg stonden voor een berglandschap. Navraag bij een benzinestation leerde ons dat ik in eerste instantie dus wel goed voorgesorteerd had gestaan

Ze geven je hier dus naast verkeerde afstanden (zie vorige verhaal ) dus ook verkeerde richtingen Toen was het inmiddels te laat om nog om te keren en zijn we maar doorgereden naar onze eindbestemming.

Onze gids George (Jorge) is ons uitgeleend door een ‘goed doel' met als tegenprestatie dat wij sponsoren. Natuurlijk moesten we dan ook een keertje bij het project zelf gaan kijken. El Eden is een klein, arm bergdorpje. Mensen in kleine modderhuisjes met teveel kinderen en te weinig geld. Het project in El Eden is een kleine kliniek gebouwd waar de dokter met wat hulpjes op dit moment mensen uit zeventien verschillende dorpjes langs krijgt. Het officiële ziekenhuis iets verderop heeft in verband met politieke- en geldproblemen al een jaar geen geld of voorraad gekregen van de overheid dus kunnen ze daar heel weinig uitrichten. De dag voor wij er waren was het tandentrekdag in El Eden. Een groep Amerikaanse tandartsen op missie (veel goede doelen werken vanuit hun kerkgemeenschap) kwam in één dag een paar honderd mensen van gemiddeld zo'n 5-10 tanden afhelpen!

Tijdens ons bezoek aan de kliniek konden Lianne en Josué hun giften (2.000 euro van de Fancy Fair van de Fontein en 15 setjes voetbalkleding) aan dokter Carlos overhandigen. Hij was er erg blij mee en vooral erg geroerd door het verhaal van Lianne haar klas die zo hard gewerkt had om geld in te zamelen. Met een beetje geluk kunnen ze van dit geld een extra verdieping en een dak op de kliniek bouwen...

Na onze afdaling uit de bergen kwamen we terrecht in een prachtig gelegen cabina aan het Lago Yojoa. Hier mochten we een paar dagen ‘tot rust komen' van ons zelf. Bij dat tot rust komen hoort natuurlijk veel natuurschoon, een roeitochtje om vogels te kijken (start 6:30

) en het springen van een waterval van een meter of vijf De laatste dagen van onze reis staan ook in het teken van uitrusten op een strandeiland. Ik ben benieuwd wat ik daar dan allemaal nog wel niet ga doen