En daar sta je dan ´s ochtends om negen uur op een vliegveld in een land dat je je van heel vroeger een beetje herinnerd. Mijn herinneringen waren die van een kind van acht. Mannen met wapens op straat. Dode dieren langs de weg, compleet met de bijbehorende gieren. 100 Sinasappels voor 1 gulden. Chips van bananen. En het toppunt van armoede voor mij op dat moment, het drogen van je schone was op prikkeldraad. Ik ben nu tien dagen verder en behalve dat 1 gulden je niet heel ver meer brengt is de rest, tot op de dag van vandaag, redelijk overeind gebleven...

Het viel me paradoxaal genoeg op dat een hoop dingen me eigenlijk al niet eens meer opvielen. Onafgebouwde huizen zonder meubels en blote kinderen horen nu eenmaal bij het platteland hier. En na Colombia moet een land flink zijn best doen om het aantal gewapende mannen op straat te overtreffen.

Qua grondrechten hebben ze het hier inmiddels helemaal voor elkaar inmiddels. D66 zal hier wel dik in de regering zitten

De overheid heeft een groots plan uitgerold om ieder dorp in Honduras van internet te voorzien via sateliet. Ieder dorp dat ik bezocht heb had op zijn minst één internet café. Het kleinste was zo´n dertig huizen! En natuurlijk heeft iedereen hier een mobiele telefoon. Je kunt hier op meer plaatsen beltegoed kopen dan water! Helaas wil het met de voorziening van schoon drinkwater nog niet zo lukken, dus daar bemoeien hopen met buitenlandse organisaties zich tegenaan.

In Marcala liep ik een paar Amerikanen tegen het lijf die zich hiermee bezig hielden. Met Fred kon ik een, vorig jaar gloednieuw opgeleverde, drinkwaterzuiveringsinstallatie (3x woordwaarde) bezoeken. Een verassing voor mij, het gebouw zag er onHondureens professioneel uit. En een grote verassing voor Fred want op het moment dat we langskwamen gebruikten ze hem niet! Het ongezuiverde slootwater werd er zo de watertoren ingepompt. Politieke onwil en incompetentie zorgen ervoor dat de paar chemicaliën die ze moeten gebruiken te laat of niet worden ingekocht. En de bevolking is bruin water gewend en ziet geen reden om te klagen schijnbaar.

Het water wordt in die regio meestal rechtstreeks uit bergstromen gehaald. Mijn reisgids vertelde over een mooie waterval in de buurt van waar ik was. Dus ik in mijn beste Spaans om een routebeschrijving gevraagd op het gemeentehuis. Die was er niet, maar ik had een paar steekwoorden opgevangen en ging het maar proberen. Helemaal gelukt. Alleen wel drie keer zo ver als dat ik na de uitleg dacht

Ze zitten hier sowieso niet zo op afstanden. Schijnbaar is alles twintig minuten Ik kreeg steeds ´drie kilometer´ te horen wanneer ik vroeg hoe ver het nog was

Op een gegeven moment was er een groot ´bord´ op de bergwand geschilderd met ´300 meter tot uitzichtpunt erop´. Hehe, dacht ik, ik ben er bijna. Omdat ik inmiddels wist hoe precies ze hier met hun afstanden zijn ben ik stappen gaan tellen. 1300 stappen in een kilometer dus 400 is 300 meter. Na 400 stappen stond ik precies naast de openlucht vuilstort van het dorp langs de bergwand! Een van de vuilraapsters, een kom oud vrouwtje met een arm vol lege PET-flessen kon me uitleggen hoe ik (nog) verder moest...

Natuurlijk moest ik nog weer twee kilometer verder... en toen nog eens een paar. Maar wanneer je er dan eenmaal staat dan is het de moeite meer dan waard. Geen toeristische trekpleister, maar gewoon nog onderdeel van het landschap en vol met tuinslangen naar alle omringende huizen. 25 meter hoog en zeker 40 meter breed, wat was hij mooi. Helemaal omdat we de vorige avond een paar uur een flinke tropische stortbui te verduren hadden gekregen, dus er was genoeg water voorhanden.

Het contrast tussen die vuilstort en de omringende natuur was vrij fors, maar zo zijn er hier nog een hoop contrasten binnen Honduras. Ik weet zeker dat Nederland er ook vol mee ligt, maar daar vallen ze me niet meer op...

Binnen honderd kilometer rijden ben je van relatief laagland hoog in de bergen. Dat scheelt je behalve het uitzicht ook een jas. ´s Avonds althans, want overdag is het hier overal veel te warm. Vandaag zou het 40 graden moeten zijn. Maar goed dat ik toe nu toe geen getallen had gehoord, dan had ik het nog warmer gekregen

Gelukkig regent het alleen wanneer ik mijn regenjas thuis laat en niet wanneer ik mijn zonnebrand vergeet

Wanneer je dan die honderd kilometer rijdt dan kom je uit het meest tropische natuurlandschap ineens terrecht in een soort kruising tussen Scandinavië en Curacao

Dan staan er alleen nog maar naaldbomen in het landschap en is het ontzettend blits om van die gouden hoesjes om je voortanden te hebben

De weg die ik gevolgd heb wordt aangeprezen als de Ruta Lenka. De Lenka zijn een volk dat hier traditioneel gezien vandaan komt. Maar behalve dat er een hoop kleine mensen rondlopen (waar niet in Latijns Amerika?

) en welgeteld tien hoofddoekjes heb ik daar niet veel van gemerkt. In een poging om meer cultuur op te snuiven ben ik 20 kilometer door de bergen gereisd naar een klein dorpje dat bekend staat om zijn aardewerk. Een bus per dag heen en pas de volgende ochtend weer terug. En dan kom je daar op zondagmiddag en is het hele dorp gesloten! Tot en met het internetcafé aan toe... Tijdens mijn rondwandeling heb ik nog net kans gezien om zes aardewerken objecten te spotten, maar dat was het dan...

In contrast met het traditionele is er een enorme hang naar alles dat naar de Verenigde Staten ruikt (VS, want ze wonen namelijk zelf al in Amerika

). Ropa Americana (Amerikaanse kleding) is ongeveer het enige dat er aan kleding verkocht wordt. Ook veel tweedehands volgens mij. En dan kom je leuke dingen tegen. Een jonge vrouw in een T-shirt ´My dad sucks´ (ik denk dat vader er een Latijns Amerikaanse mening over heeft wanneer hij uitvindt wat er staat ) een jongen in een T-shirt van een Anti-autisme sponsorloop en zo verder...

Maar gelukkig is het eten in de meeste eettentjes is onverminderd Hondureens. Een heerlijke keuken voor mensen die van variëren houden. Het maakt niet uit wat je er in stopt, alles kan, als het maar in de volgende lijst voorkomt; gebakken bruine bonen, witte rijst, advocado, zure room, plataan (banaan, maar dan groot en om te bakken) en kaas. En dan variëren in de portiegrootte met onbijt, lunch en avondeten. Voor wat betreft die kaas heb ik nog wel een tip voor ze. Het smaakt namelijk als Feta die over zijn datum is. En wat doen we om te voorkomen dat Feta bederft. Juist we bewaren het gekoeld en onder (pekel)water... Hier staat het droog te wezen. Gelukkig maar dat je overal kleine tortilla´s (smaken anders dan wraps) bij krijgt om het weg te kauwen

En dan zijn er allerhande varianten op tortillas te maken. Gebakken kleintjes met koolsalade erop, dikke gevulde, dubbelgeslagen grote, opgerolde grote en vast nog veel meer. Ik ben nog niet op de helft met proberen denk ik

De architectuur is in een hoop dorpjes en steden nog sterk beïnvloedt door de koloniale tijd. Erbuiten wordt traditioneel veel gebouwd met gedroogde blokken ´klei met stro´ (of iets dergelijks) en daar maken ze leuke kleine huisjes van. En verder is alles (net als in Zuid Amerika) van beton

Ik moet nog even uitzoeken hoe het bouwen hier precies gaat. Het barst hier namelijk van de half afgebouwde huizen. Mijn gok is dat het bouwen van een huis een weekend project is en heel lang kan duren, maar een hoop huizen zien er niet uit alsof daar echt nog aan gewerkt wordt...

Een interessant stukje architectuur was de begraafplaats van Gracias. In Peru had ik me al eens hardop afgevraagd of er op de begraafplaatsen eigenlijk wel ruimte was om tussen de graven te lopen (stijl oorlogsbegraafplaats, maar dan dichter op elkaar

). In Colombia werd iedereen boven de grond in een soort muren ´begraven´. Honduras combineert beide stijlen. Graven zijn voor het merendeels bovengronds, maar zo willekeurig over het veld verspreid dat je geen idee hebt of je niet toevallig op een graf staat De nieuwe grafmonumenten zien er mooi en verzorgd uit, maar daarna doet niemand er meer wat aan. De verf bladdert, beton rot, dingen vallen om... en dit alles omgeven door restjes gedroogd beton, oude verfblikken, lege PET-flessen en hopen met onkruiden.

Al deze antropologische bezigheden zorgden ervoor dat mijn tijd rap op raakte. En ineens was het tijd om terug te keren naar San Pedro Sula omdat mijn familie (drie keer scheepsrecht) zijn opwachting zou gaan maken. Dus moest ik met de bus vanuit Santa Rosa de Copan naar San Pedro Sula. Maar er was nog tijd om ´s ochtends een sigarenfabriek te bezoeken. Geweldige rondleiding, het proces duurt in totaal zo´n twaalf maanden en is erg interessant, maar helemaal omdat er zo´n 800 mensen met open mond toekeken hoe ik hem kreeg

Op de parkeerplaats van de fabriek raakte ik in gesprek met een vrachtwagenchauffeur uit Guatamala die stond te lossen en die in 1968 nog eens vijf maanden in Rotterdam had gewerkt. Een half uur later vertelde hij me dat hij onderweg naar Guatamala langs San Pedro kwam en of ik geen lift wilde

Dat was een memorabele rit. Bussen stoppen vaak dus bouwen niet zoveel snelheid op, deze vrachtwagen hoefde niet te stoppen! Twee uur later herkende ik de busterminal van San Pedro en kon ik er langs de kant van de weg uit en ik mocht mijn portomonaie niet eens laten zien!

Al die verhalen, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de muziek hier, San Marco zijn heiligendag en de kwaliteit van de wegen... Zo meteen richting vliegveld, geld pinnen en mijn eerste Westerse maaltijd in tien dagen (ze hebben er alleen hamburgertenten

) en dan op avontuur met de familie... Dat opent weer een heel nieuw hoofdstuk. Hoe vaak zal Josué in het Spaans worden aangesproken, zullen ze denken dat ik de vriend van Lianne ben en zullen we het aantal beschikbare bedden in het gezochte hotel overtreffen