Dank voor alle leuke reacties. Ik ben bang dat dit verhaal niet veel korter is geworden. Maar het gaat dan ook over een hele lange tijd en ik beleef nou eenmaal veel hier

Ik zal proberen wat foto´s te vinden op Facebook om die van de week ook ergens neer te zetten...

Het lijkt erop dat mijn karma aan de beterende hand is. Woohoo. De boot dreef nog toen ik eraf stapte!

Let wel, 'beterende hand', niet 'beter'We zouden donderdag zeven april vertrekken en woensdagavond hadden we een informatieavond met de kapitein. Zijn eerste woorden waren: 'We leave saturday, 11 o'clock'. Zestien man met zijn mond open. Bleek hij reparaties te moeten uitvoeren aan de boot zo ging het verhaal. Ik had gelukkig een paar dagen marge voordat ik weer ergens moest zijn, maar voor sommige mensen werd het wel een beetje spannend. Maar goed, twee dagen later vertrekken is prima, maar wat doe je in vredesnaam in die twee dagen wanneer je de hele stad al gezien hebt...? Gelukkig waren er een paar gezellige mensen die wel een paar daagjes naar het strand wilden...

Playa Blanca is een sprookjesstrand. Wit zand, blauw water, palmbomen, houten huisjes met hangmatten en vers gevangen vis op je bord. En dat paradijsje ligt een kilometer of dertig van Cartagena. Maar wel dertig heel avontuurlijke kilometers. Eerst een uur in een echte officiële 'kippenbus' (zo'n houten geval dat iedere twintig meter stopt en niet harder gaat dan veertig a vijftig kilometer per uur heuvel af

). Toen met een bijzonder wiebelige kano twintig meter water over en twintig kilometer met de taxi. Een motortaxi over een kleiweg. En een motortaxi is niet zo'n driewieler hier in Colombia, maar gewoon een brommer en je mag achterop. Zonder helm in je T-shirt, vrezend voor je leven wanneer er ineens tegenliggers of koeien op de weg opduikenMaar alles ging goed en volledig onder het stof bereikten we het strand. Daar direct de eerste de beste hangmatten besproken en het water in gesprongen. Diner was vers gevangen en gebakken vis, heerlijk. De nacht in de hangmat viel niet tegen, ik werd de eerste keer verbaasd wakker dat ik daadwerkelijk geslapen hadVerder was er echt niets te doen behalve op het strand liggen en zwemmen. Ik zou er geen week willen zitten, maar twee dagen was erg goed uit te houdenDe terugweg werd een boottochtje. Dan konden we alvast oefenen.

Zaterdagochtend was het dan zo ver. Op zoek naar 'onze' boot. Onze kapitein was een Oostenrijker van een jaar of zestig die zo uit Bruno of Allo Allo weggelopen kon zijn

Het gezelschap bestond uit wat Australiers, een paar Nederlanders, wat Britten, een Zwitser en nog een Vleugje Duitsers. Behalve de kapitein was er nog een Colombiaans hulpje en dus zaten we met zijn negentienen in hetzelfde schuitje. Voor het grootste deel waren er cabine's, maar voor zes mensen was de slaapplaats de kajuit/kombuis. De hangmatten op Playa Blanca hingen al heel gezellig dicht bij elkaar, maar dit keer sliep ik met vier mensen op een groot twee persoons bed. Dat was even improviseren, maar gelukkig hoefde dat alleen op volle zee, daarna konden we op het dek slapen

De eerste twee dagen van de zeiltocht gaan over open zee dus er waren genoeg zeezieken. Met mij ging het prima totdat ik binnen ging zitten lezen

Maar een paar uur het roer vasthouden hielp om de misselijkheid te verdrijven. Overdag had de stuurman nog iets om naar te kijken, maar toen ik aan de beurt was was sturen een computerspelletje geworden. Ik had een electronisch compas en een plaatje op de GPS om te zien of ik nog op koers wasVerder was het aardedonker.

Net in bed was er ineens een hoop commotie op het achterdek. Ik hoorde iets over een roer dat stuk was, maar was te gaar om te gaan kijken. De nacht was dramatisch, we werden aan alle kanten belaagd door de golven, het gebonk was niet van de lucht en we deinden alle kanten op. De volgende ochtend waren de zieken niet veel beter, bleken we zonder roer te zitten en 's nachts tien mijl een willekeurige richting opgedreven (zonder uitkijk of iets

). En we moesten nog 120 mijl tot onze eerste bestemming.

Na een paar pogingen om het een en ander te repareren, met onder andere een grote wasmand in het water om ons een kant op te krijgen

, werd er een oplossing geknutseld met het overgebleven roer, een paar touwen en maar één draaiende motor. Vanaf toen waren er constant twee mensen bezig met sturen. Eentje om het kompas in de gaten te houden, de ander aan de touwen. De tweede nacht zijn we de nacht in doorgevaren en kwamen we tegen drieën aan op onze bestemming. Playa Blanca, maar dan beter! Ongerepte eilandjes met palmbomen en een paar riffen ertussen en wat vissers in een ouderwetse boomkano die het eten voor je kwamen vangen. Dat waren trouwens niet de enige jagers, er was genoeg mannelijk testosteron aan boord voor een kleine stad. En dus gingen er vanaf het eerste moment mannen met speren, messen en netten te water

Kapitein Fritz bleek jaren kok geweest te zijn en kookte een heel aardig potje. 's Middags en 's avonds warm eten. De eerste dagen at maar de helft mee

, maar tussen de eilanden was er geen golfslag en trok iedereen een beetje bij.

's Avonds ging er een lijntje over boord om eens te zien of er iets groots wilde bijten. Hoe groot was de verbazing toen er binnen een half uur iets aan hing en iets nogal omvangrijks ook. Een zusterhaai van zo'n 1.70 meter op zijn minst! Fritz ging uit zijn dak, een paar van de jagers vonden het prachtig, maar er was toch wel een groot deel van de aanwezigen die het prima hadden gevonden als we hem (hij bleek twee piemels te hebben

) hadden laten gaan. Dat bleek echter niet de bedoeling, alleen hoe dood je zo'n ding? Het arme dier heeft nog best een tijdje geleden ben ik bang. Daarna zijn ze nog tot diep in de nacht bezig geweest met uitbenen en hebben we er twee dagen heerlijk van gegeten.

Om goed te maken dat we twee dagen later vertrokken waren en omdat we zo gezellig waren bood Fritz ons een extra dag tussen de eilanden aan. Dat leek een prima plan, ik had toch al geen tijd meer om echt iets te doen in Panama of Costa Rica. Dus hebben we nog een dagje tussen de Nederlandse en Duitse pensionados in een baai gelegen en volleybal gespeeld. Het bleek dat de meeste schepen daar lagen omdat de uitbater van het eilandje het voor elkaar had gekregen om een draadloos internet netwerk te creëeren

Het was daar net Benidorm, maar dan op boten

Ons idee was dat Fritz ergens een haventje in zou varen en ons op de bus zou zetten. Dat bleek niet helemaal te kloppen (Fritz was niet zo scheutig met informatie

). Met zijn allen in een speedbootje en een volgboot met alle tassen gingen we een half uur richting kust. Vervolgens zouden we overstappen voor een paar uur durende jeeptocht, alleen stond het water van de rivier te hoog voor de jeeps (en de brug is nog niet af). Dus werd het nog een boottochtje. Alleen daar bleek het water te laag voor onze boot?!Toen we overgestapt waren in een gigantische boomstamkano konden we met wat gesleep en geduw toch bij de jeeps komen. Vanaf daar was het nog een paar uur over een weg met meer bochten en hellingen dan ik ooit zo dicht bij elkaar gezien heb. Het leek wel een achtbaan.

Het was mijn plan was om door te rijden naar de busterminal, daar een ticket te kopen voor de nachtbus naar Costa Rica en op de terminal op die bus te wachten. Dan in Costa Rica de dag in de buurt van het vliegveld door te brengen om 's nachts op het vliegtuig te stappen. En toen was de bus vol en was ik genoodzaakt om de volgende ochtend met de bus te vertrekken

En toen werd het een beetje kritisch qua timingGelukkig blijkt Costa Rica een uur achter te lopen en had ik maarliefst drie uur tussen de geplande aankomst van de bus en de take off. Zeëen van tijd wanneer je geen lekke banden krijgt ofzo

Omdat ik ineens toch in Panama stad bleef overnachten kon ik weer op zoek naar mijn vrienden van de boot. Van een aantal wist ik in welk hostal ze zaten dus toog ik vol goede moed die kant op. Omdat ik in een avontuurlijke bui was had ik besloten met al mijn bagage een bus te nemen. Het probleem met deze bussen is dat er geen dienstregeling is, de bestemmingen op de voorkant geschilderd staan en dat voor een leek (maar ook voor de locals zo blijkt steeds weer

) moeilijk te doorgronden is hoe je waar en wanneer komtNa een paar keer vragen zat ik in een bus en wist het waarempel voor elkaar te krijgen om in de buurt van het gezochte adres uit te stappen. En toen bleek het hostal niet meer op het adres te zitten dat ik in mijn boek hadEen 'welwillende' voorbijganger stuurde me vijftien blokken de verkeerde kant op en toen was het bijna donker. Gelukkig kwam ik toen ineens een Argentijn tegen die op zoek was naar een goedkoper hotel en hij kon, met mijn inmiddels in een internetcafe verkregen adres en aanwijzingen, een voorbijganger strikken die ons voor de deur afzette

Bij aankomst in het hostal bleken mijn bootvriendinnen de volgende dag in dezelfde bus naar Costa Rica te zitten dus dat was gezellig. Tijdens een korte internetsessie had ik al iets op nu.nl gezien over een vulkaanuitbarsting en problemen met vliegen, maar had dat nooit aan mijn familie gekoppeld. Totdat ik 's ochtends ineens een mailtje van mijn broertje kreeg. In plaats van vrijdag vlogen ze nu pas maandag... Qua timing was het voor mij allemaal te laat om mijn vlucht te annuleren of om te boeken dus toch maar de bus in.

Na een rustige busrit kwamen we maarliefst een uur te vroeg aan op onze bestemming en kon ik met de taxi zo naar het vliegveld. Daar kon ik mooi een paar uurtjes op de grond slapen voordat ik moest inchecken. Bij het boarden snapte ik ineens waarom ik maar uit zo weinig stoelen had kunnen kiezen. Ik had een business class ticket

Dat was wel eens interessant voor de verandering. Thee uit een mok, echt bestek bij je verse vruchten, croissantje met een omelet erbij. Helemaal niet verkeerd. Om het gevoel te completeren nog even voorgedrongen in de rij bij mijn overstap in El SalvadorHet contrast met mijn aansluitende vervoer in San Pedro was dan ook vrij groot, want ik ging weer terug de lokale bus in.

Heel bijzonder om ineens in Honduras te zijn na zo´n lange tijd. En heel interessant om mijn kinderherinneringen van een kwart eeuw geleden te vergelijken met de actualiteit. En voorlopig heb ik daar nog wel even de tijd voor aangezien de rest van de familie, in verband met die vermaledijde vulkaan op IJsland, dus niet op 16 april, niet op 19 april, maar pas op 27 april deze kant op komt...