Eenmaal gedwongen een tijdje in Ibarra te blijven besloot ik me dan ook eindelijk maar eens als een toerist te gaan gedragen. Zo bezocht ik San Antonia de Ibarra (dorp bekend om zijn houtsnijwerk) en Otavalo (de grootste markt met ´indianenspul´). En bracht ik een dag tussen de Ecuatorianen door aan Lago Yahuarcocha. Verder ben inmiddels weer een paar interessante maaltijden en snacks verder, al begin ik nog lang niet overal aan

Toen werd het tijd om maar eens wat kilometers te gaan maken. Het plan was om Colombia per bus in iets van een week te doorkruisen. De eerste etappe was de grens over. Met de bus naar Tulcan (drie uur) en dan met bussen en taxi´s de grens over naar het eerste dorp in Colombia. Dat klonk allemaal bere ingewikkeld. Toen ik in Tulcan de bus uit stapte begon er ineens een meneer heel snel Spaans tegen me te praten en wat ik begreep was ´directo par a Ipiales´ maar dat klonk als een goed idee! Dus liep ik vrolijk met mijn tassen achter de meneer aan. Toen hij de busterminal afliep naar iets wat zeker geen officiele taxi was werd ik wat minder enthousiast. Maar goed. Bij de grens kon hij zo doorrijden, alleen was dat niet de bedoeling aangezien ik Ecuador nog uit en Colombia nog officiëel in moest. Daar werd hij niet vrolijk van, want hij moest wachten terwijl ik langs de grensposten liep. Toen ik in Ipiales ook nog eens eisen begon te stellen aan de plek waar hij me uit de auto ging zetten werd hij bijna chagrijnig. Toen hij eenmaal helemaal vast stond in het verkeer in het centrum ben ik maar uitgestapt voor hij boos werd

Het was zijn eigen schuld, mijn hostel was twee straten verderop en die waren helemaal verlaten

Vanuit Ipiales met de bus naar Popayan, een rit van negen uur door de Andes. Wat een prachtige uitzichten! Tijdens die rit is het gebrek aan grenscontroles helemaal goed gemaakt door het Colombiaanse leger. Onderweg barste het van de bewaking bij bruggen en checkpoints. Tweemaal moest ik de bus uit om gefouilleerd te worden en mijn paspoort te laten zien. Wat vreselijk ironisch was was dat op de dag dat de metro in Moskou door twee jonge vrouwen was opgeblazen, alleen de mannen de bus uit moesten. De vrouwen konden rustig blijven zitten. De checks waren sowieso een beetje dubieus. De bagageluiken moesten open, de tassen werden gecontroleerd, maar alleen open geritst waar mogelijk. De tassen met sloten werden opzij geschoven

Popayan bleek in de ban van Semana Santa (de week voor pasen) en nationaal bekend om dit fenomeen! Vijf dagen gratis religieuze concerten, urenlange processies en tentoonstellingen van religieuze kunst (de laatsten waren eigenlijk dezelfde houtsnijders van de toeristenmarktjes, maar nu binnen

). Toen de processie de tweede dag alleen in volgorde bleek te verschillen van dag één was het tijd om verder te reizen.

De volgende stop was Cali (drie uur). Wereldhoofdstad plastische chirurgie. En volgens de boeken de stad met de mooiste vrouwen van Colombia. Persoonlijk heb ik daar weinig van gemerkt, maar ik heb een theorie. Het schoonheidsideaal is ook hier lang en slank. En wanneer je dan tussen de ´Inca´s´ uit de Andes komt en iedereen ineens tien centimeter langer is lijken een hoop mensen mooier

Inmiddels was het tijd geworden om de hechtingen te laten verwijderen van mijn persoonlijke plastische ingreep

Het hotel staat naast het Politiehospitaal van Cali en de receptioniste van het hotel raadde mij aan me dom te houden en het gewoon daar eens te proberen. Helaas mocht ik er niet in, maar raakte wel in gesprek met een paar ambulancebroeders die buiten stonden. En na een kort gesprekje dachten die wel wat te kunnen regelen, maar dan moest ik wel buiten blijven wachten en cash betalen Met Pasen in aantocht wilde ik het wel graag voor elkaar hebben dus bleef ik rustig op mijn muurtje zitten tot ze het ´uitgedokterd´ hadden. Aan het eind van het verhaal lag ik op mijn bed in het hotel met drie giechelende broeders om me heen die volgens mij nog nooit van hun leven een hechting verwijderd hadden. Maar aangezien ze wel steriele spullen hadden meegepikt van hun werk (en ik nog ontsmettende zalf had ) heb ik ze maar laten begaan. Het eindresultaat was volgens mij prima. Ik heb er zelfs al een stukje mee gerend.

Cali werd in de boeken ook nogal geprezen om zijn dampende stampende nachtleven. Samen met twee Britten heb ik een poging gedaan om dat mee te maken, maar de Salsoteca bleef erg leeg. Helaas is Pasen hier ongeveer groter dan Kerst en lag het hele leven op alle fronten stil. Op goede vrijdag kon ik stilstaand op een zesbaans weg prachtige foto´s maken van het lege asfalt in een van de drukste stukken van de stad. Helaas komt die foto niet terug in een fotoserie, want nog geen half uur later drongen twee heren wel heel erg aan dat ze mijn camera en tas wilden hebben. Daar kon ik geen nee tegen zeggen

Mijn tas was gelukkig niet interessant genoeg, dus die lieten ze vallen. Maar mijn fotocamera hadden ze snel weten weg te gooien of verstoppen voordat ik de politie (na een kort sprintje) in stelling had. Daar gingen mijn plannen voor mijn stadswandeling. In plaats daarvan mocht ik weer uren wachten op politieposten en in mijn beste Spaans uitleggen wat er gebeurd was. De uiteindelijke aangifte was een prachtige A4 gatentekst waarin alleen mijn naam en de gestolen waar op zijn ingevuld. De kopie voor de verzekering moest ik zelf maken in een winkeltje aan de overkant van de straat, want het politiebureau zat zonder stroom Gelukkig had ik het geheugenkaartje met mijn eerdere foto´s in mijn hotel liggen en ben ik ´maar´ een week foto´s kwijt...

Gelukkig dat ze mijn tas hadden achtergelaten, want daar zat mijn busticket naar Medellin (tien uur). De buurt van de stad waar ik verbleef was net als in Lima een dure buurt. Wat een verschil met de steden die ik tot dan toe bezocht had. Los van de palmbomen waande je je daar in Europa. Ineens France, Italiaanse, Turkse, et cetera restaurants, veel te dure coktailbars en hopen toeristen. Tijdens ons avondje uit geeindigd in een tent waar ze westerse muziek draaiden. Vast niet de bedoeling, maar wel een verademing na vijf weken van de Spaanse gejengel

De volgende dag als excursie samen met een paar andere backpackers naar museum (heel veel Fernando Botero) en een soort ´New Metropolis´ geweest. Dat laatste was gloednieuw en had zo in Amsterdam kunnen staan. Als je ´s avonds in je Lonely Planet leest dat toch al gauw zo´n 60% van de bevolking hier onder de armoedegrens leeft dan is dat moeilijk te bevatten. Colombia als geheel maakt tot nu toe een meer welgestelde en ´meer professionele´ indruk. Gebouwen zijn afgebouwd, zijn aan alle kanten geverfd, het aantal gaten in wegen is minimaal en het verkeer is een stuk minder wildwest dan in Peru en Ecuador. Het is me nog niet helemaal duidelijk of dit een economisch of gewoon een cultuurverschil is.

Gisteravond in Medellin dus weer op de bus gestapt richting Cartagena (dertien uur). De busreis uit de hel. De semi-luxe bus bleek iets minder semi-luxe dan zijn voorgangers op mijn reis. Ineens zat ik weer ouderwets klem met mijn benen. De muziek bleef de hele nacht aan en verder bleek de airconditioning niet op koelen, maar op vriezen te staan. Alle ramen van de bus waren dan ook helemaal dicht beslagen. Aan de buitenkant! Het uitzicht aan het eind (overdag verdween de condens weer

) maakte wel veel goed. Het is hier richting de kust inmiddels veel vlakker en dat geeft een heel ander landschap. Na mijn busreis mocht ik veertig minuten met de bus richting mijn hotel. Maar omdat ik ergens een straatnaambordje gemist heb werd dat anderhalf uur. Probeer in Nederland maar eens zo´n stadstour te krijgen voor nog geen 70 cent

Op dit moment heb ik nog een kleine twee weken om in Honduras terrecht te komen. Heerlijk hoe de tijd nu zo´n beetje begint te dringen. Ineens hoef ik me niet meer druk te maken over wat ik allemaal kan doen, maar moet ik gewoon doorreizen

Van Colombia naar Panama kun je niet over de weg. Je kunt met het vliegtuig, of met een jacht mee. Dat laatste is wel wat duurder, maar dan ben je wel vijf dagen onder de pannen en maak je leuke tussenstops om te snorkelen. Ik heb wel medeleiden met de kapitein van het spul. Want na bestolen te zijn in Peru, gewond te zijn geraakt in Ecuador en beroofd te zijn in Colombia ga ik in Panama toch minimaal voor een schipbreuk