Nee, is niet vernoemd naar de Elfstedentocht omdat ik inmiddels elf steden bezocht heb of omdat ik eindelijk weer eens een trui nodig had. Nee, het is vernoemd naar een nummer van Herman Finkers. In ´de Elfstedentocht´ laat Finkers zien dat een verhaal pas interessant wordt wanneer het een bepaalde hoeveelheid ellende bevat, maar dat je ook weer niet moet gaan overdrijven

De bus naar Guayaquil bleek een ietwat sleetse, maar erg luxe bus met gigantische royal class stoelen en bergen met beenruimte. Gewaarschuwd door velen voor de lage nachttemperaturen in deze bussen (airconditioning op standje 10) had ik braaf mijn lange broek en een tshirt met lange mouwen aan en mijn fleece trui op standby in mijn tas. En toen bleek de airconditioning stuk

Zittend in die grote hoop met schuimrubber was de nacht was een drama. Maar elk voordeel heb zijn nadeel en omdat ik ook wel onder een dakluik wilde zitten raakte ik aan de praat met mijn Ecuadoreaanse (?) buurvrouw. Met pictionary, woordenboek en veel handen en voeten was de dag zo voorbij

De bus dumpte ons om zeven uur ´s avonds (en dan is het hier aardedonker) ergens midden op straat, dat was wel bijzonder na de mooie busterminal in Lima. Maar samen met wat andere buitenlanders ben ik een taxi in gedoken en naar het eerste hotel uit de Lonely Planet gereden. Mooie kamer voor mijzelf met eigen toilet en douche voor 13$. De volgende ochtend ontdekte ik een klein nadeeltje, het raam gaf geen daglicht

Dat is heel raar wakker worden De buurt van Guayaquil waar ik zat is stukken minder hip, ontwikkeld en gestructureerd dan Miraflores in Lima. Op straat wemelt het van de straatverkopers. Flesjes water, bananen, aardbeien, pakjes kauwgom en vooral veel loterijloten.

Mijn reisgenoot Carmen bleek lerares te zijn op een basisschool en nog vakantie te hebben en wilde me wel wat van de stad laten zien. De daarop volgende dagen heb ik veel door de stad gewandeld, alle locale specialiteiten gegeten en ben ik helemaal opgenomen in de vriendenclub. Van de vier waren er drie met scholing in Engels, maar ik was de eerste buitenlander op wie ze het ooit konden proberen. Dat was voor alle partijen, toen de eerste schroom overwonnen was, best vermakelijk. Het enige nadeel was dat ik doordat ik Engelse les gaf niet meer zo erg aan mijn eigen Spaanse les toe kwam

Vrijdagavond gingen we naar de disco. Er was de keus uit twee. Een duurdere (voor de heren althans) en een goedkopere. De dames wilden dansen, maar de goedkopere had een optreden van een Argentijnse rockband en Argentino Rock en dansen moest lukken. De rockband bleek een Guns n´Roses coverband

en dus niet erg dansbaar maar wel erg goed. De zanger was de meest onwaarschijnlijke Axel Rose die ik ooit gezien heb en leek meer op Erik Dikeb en Rene Froger dan zij zelf. Maar hij haalde de zang mooi wel. De rest had zich de avond heel anders voorgesteld, maar ik heb genoten De laatste dag nog een excursie naar het strand. Twee uur met de bus. En dan zo een die stopt wanneer iemand langs de kant van de weg zijn vinger opsteekt. Een erg mooi strand en heerlijk water.

´s Avonds bij terugkomst in Guayaquil, uitgezwaaid door Gustavo, Edwin en Carmen op de bus naar Ibarra gestapt. In Ibarra had ik de naam van een paragliding instructeur en zou ik wat gaan vliegen. In de bus kon ik gelukkig mijn plekje aan het raam ruilen voor eentje aan het gangpad, anders had ik de tien uur waarschijnlijk niet overleefd (volgende keer maar gangpad reserveren

). Paspoort laten zien bij het boeken, tassencontrole bij het instappen, video van iedereen op zijn plek in de bus. Het begon allemaal heel professioneel. Gelukkig begonnen we de volgende ochtend weer mensen van straathoeken op te pikken . En ineens werd het koud. Jawel koud! Dus kon ik eindelijk mijn trui weer eens aan, heerlijk.

Erg brak (niet geslapen, bijna 24 uur niet echt gegeten en ineens stukken minder lucht op 2200 meter hoogte) kwam ik aan in Ibarra. Mooi hier! Middenin de Andes, overal waar je kijkt bergen om de stad heen. Bij aankomst was de lucht helemaal helder en zag ik sneeuw! Ibarra is met zijn 120.000 inwoners een dorp vergeleken met Lima 8+ en miljoen en Guayaquil 2+ miljoen. En ook meteen een stuk provincialer. Hier komen ´s ochtends de boertjes uit de omgeving naar de markt met hun bus melk en hun zakken met groente. Veel mensen lopen traditioneel gekleed rond, winkels gaan dicht tussen de middag en ´s avonds al om een uur of acht. En ineens ben ik met mijn twee meter en blanke huid een attractie

en trek aardig wat bekijks (hoewel de jeugd hier ook aardig lang is ondertussen).

Omdat ik niet lekker was eerst maar eens een paar uur geslapen. Daarna een rondje door de stad gelopen en de paragliding school opgezocht. Ik kon daar zonder problemen vliegen, de instructeur kent mijn instructeur uit Lima erg goed en de volgende ochtend kon ik beginnen. Om 7:30! Nadat ik tegen achten de hele huisapotheek genuttigd had ben ik gaan slapen. De volgende ochtend was ik waarempel redelijk opgeknapt en dus richting het opstappunt. Achterin een pickup, stuiterend over ´s Heren wegen, de bergen in. Na een half uur heel mooi uitzicht waren we op ons startpunt. Doordat het weer op het moment heel raar is (het is eigenlijk winter, maar vreselijk zonnig en warm). Door dat rare weer was er geen wind en geen thermiek. Die beide dingen zijn eigenlijk nodig om leuk te kunnen vliegen en lang in de lucht te kunnen blijven. Maar we konden wel een mooie afdaling maken langs de berg (we starten 500 meter boven ons landingsterrein). De eerste vlucht verloor ik meer hoogte (er was inderdaad geen thermiek

) dan ik verwacht had en moest ik een veldje eerder aan de grond dan de planning was, maar dat lukte zonder problemen. En nadat ik de bewoners van de aangrenzende huizen gedag had gezegd kon ik zonder problemen richting de pickup wandelen. De tweede vlucht dus maar iets minder rond gespeeld en direct richting landingsterrein waar ik ook mooi getimed aankwam. Alleen was de afronding wat minder. In het kort, ik lande bovenop een prikkeldraad hek Best jammer voor iemand die al drie zomers cursisten uitlegt dat obstakels ontweken dienen te worden

Gek genoeg had ik geen pijn en ik zag toch echt dat ik dat wel moest hebben

Nadat ik door de instructeur en een paar tandempassagiers uit het hek geplukt was moest ik gaan liggen en kwamen de pleisters tevoorschijn. Een half uurtje later de ´brandweerambulance´ en weer een halfuurtje later lag ik op de eerste hulp voor mijn hechtingen. Aardige, gezellige mensen allemaal en helemaal bereid om met me op de foto te gaan (en er zijn genoeg foto´s voor alle (aanstaand) doktoren, verpleegkundigen en andere geinteresseerden, Jorge de instructeur was mee, vond het erg interessant allemaal en had mijn camera). Na een stevige dosis ontsmettende vloeistoffen, een tetanus injectie en een hechting of vijftien in beide schenen stond ik weer buiten met een recept voor wat pijnstillers en antibiotica. Apotheken doen hier niet moeilijk, je noemt de naam van wat je moet hebben en je krijgt het mee (je schijnt in deze contreien voor 50ct per pil aan Valium te kunnen kopen, ik heb mensen ontmoet die erbij zweren voor lange vlieg en busreizen ). Na een nachtje slapen gaat het eigenlijk prima. Mijn planning (ik had net een beetje een plan bedacht ) moet wel weer op de schop, want ik moet hier in ieder geval tot vrijdag blijven voor een controle afspraak en daarna nog even zien of ik lang genoeg opgevouwen kan zitten voor een busreis. Maar volgens de eigenaresse van mijn hotel zat er zeker een reden achter en als ik die nu nog niet kon ontdekken, dan kwam dat later wel

En nu loop ik hier mijn rondje door de stad en ineens ben ik een nog grotere attractie geworden, want nu ben ik een twee meter lange hinkelende blanke