Afgelopen week is weer een heel avontuurlijke week geweest... ik ben van bergen af gerend, uit vliegtuigen gevallen, heb uren gewandeld, uren op het politiebureau gezeten en ben bestolen (willekeurige volgorde

)

Maandag begon ik met mijn curus paragliding (parapente). Dat was erg vermakelijk. De eerste dag van een zandduin ergens langs de kust in de middle of nowhere. Dat ging prima. Dinsdag nog een dagje zandduinen (want je gaat altijd twee dagen naar de zandduinen ongeacht hoe goed je bent denk ik

). Om het geheel wat spannender te maken renden er steeds zes honden achter me aan wanneer ik kwam landen (ik heb een hoop inentingen, maar ik twijfelde toch of het er genoeg waren om gebeten te worden ) Toen de heuvels in (hoewel met 200 meter tussen start en landing mag ik het misschien zelfs wel een berg noemen) bij Pachacamac (40 kilometer onder Lima). Starten was een heel raar gevoel de eerste keer. Vergelijkbaar met bovenaan de skipiste waar je de rest van de piste nog niet kunt zien... En als ik dan achter me keek lag mijn ´parachute´ als een groot tafellaken op de grond, niet echt een bemoedigend gezicht. Maar starten ging prima en na mijn eerste landing besloot de grondinstructeur me het verder zelf uit te laten zoeken. De tweede dag in Pachacamac maakte ik een vlucht van anderhalf uur waarbij ik dus continue rond en boven mijn startpunt kon vliegen. Dat was erg grappig om te doen alleen vond mijn maag het niet zo leuk al dat gedraai en geschud (thermiek). Misschien toch 1 biertje teveel de vorige avond We hadden deze week een erg leuk groepje in het Hostel met een paar Denen, Canadezen en een Amerikaanse. De derde dag Pachacamac waren er meer leerlingen mee en mocht ik mezelf een beetje vermaken. Dat kwam mooi uit toen mijn instructeur aan het eind een band van de Rangerover moest wisselen. Ik dacht het perfect getimed te hebben toen ik landde en hij net begon te rijden, maar het was nog niet klaar schijnbaar... En de auto die ons een half uur later kwam halen kreeg ineens ook een lekke band. Maar na weer een uurtje waren we dan toch echt onderweg terug naar Lima... Nu heb ik nog 1 dag cursus te gaan en gaan we waarschijnlijk hier aan de kust van de klif af. Dat heb ik van de week al een keertje gedaan, dat is erg leuk om op dezelfde plek op te stijgen als dat je landt.

Over landen gesproken... eergisteren vertelde mijn instructeur bij Pachacamac op de heuvel aan een andere paraglider dat ik sprong. Ineens moest ik zondag meekomen naar zijn springclub. Dus stond ik gisterochtend vroeg bij iemand in de huiskamer die ik niet kende, die me meenam naar iemand anders die ik niet kende en nog iemand anders die ik niet kende... Maar alledrie waren ze erg aardig. En de laatste bleek hopen sprongen te hebben en internationaal gezien goed aangeschreven te staan en mensen van Texel te kennen... Op zijn voorspraak kreeg ik bij aankomst op het vliegveldje (stof en stenen) een plaats in het eerste vliegtuig van de dag (en het seizoen, sinds november hadden ze nog niet 1x kunnen springen!) met geleend gloednieuw materiaal van een andere springer... Na twintig minuten klimmen waren we met onze Cessna 172 (courtesy of the Peruvian army) op 7.000 voet en konden we er met zijn drieën uit. Een erg goed gelukte sprong en toen nog een nette landing (Godzijdank

). Even later kon ik ook nog mee voor een sprongetje met wat static line leerlingen dus ik ben weer helemaal current met mijn springen Na afloop moest er veel bier gedronken worden door iedereen en ging de hele club (nog een man of vijftien) mee naar het kantoor van een van de leden die naast dat hij politieman was ook kippen verkocht ofzo. Dat was erg gezellig en luidruchtig. Gelukkig worden mensen met een paar borrels op erg expressief dus kon ik een hoop van de grapjes wel volgen. Onderweg terug naar Lima zijn we om een of andere reden nog een militaire basis op geweest in de auto. Zes mensen in een auto met duidelijk een slok op en we kwamen de poort door. Heel bijzonder. Schijnbaar heeft de club volgende week een een jubileumfeestje met een grote kist en ik moest iedereen beloven dat ik er ook zou zijn. Ik heb nog een heleboel slagen om de arm gehouden, maar het was wel erg leuk en gezellig gisteren, ik loop nog steeds met een grijns op mijn gezicht.

En dat zelfs nog nadat ik vier uur op het politiebureau heb gezeten om aangifte te doen van diefstal

Ik slaap op een dorm (slaapzaal) met vier bedden. Meestal met twee of drie mensen. Helaas heeft een van die mensen het nodig gevonden mijn telefoon en ipod uit het stopcontact mee te nemen toen die ´s nachts uitcheckte. Normaal ligt alles in mijn afgesloten kastje, maar het laden duurt hier zo ontzettend lang en bovendien sliepen we al drie dagen op die kamer met zijn drieën... Best onaardig, en vooral onpraktisch... Zo heb ik nu geen telefoon meer, dus ook geen wekker, kan ik geen muziek meer luisteren en kan ik zonder batterij en lader erg weinig foto´s meer maken De mensen op het politiebureau waren op zich niet onaardig, alleen duurde het erg lang allemaal. In verband met mijn ontbrekende Spaans had ik mezelf goed voorbereid op mijn aangifte... Ik had het hele verhaal in het Engels getyped en toen door Google laten vertalen en geprint meegenomen. Zeker vijf mensen hebben het gelezen en ik heb niemand in lachen uit zien barsten dus het zal wel Spaans geworden zijn, het leek er voor mij in ieder geval heel erg op Van het hotel krijg ik ook nog een verslagje en dan dekt de reisverzekering dit als het goed is verder allemaal... Nu zo meteen maar eens met mijn camera en taalgidsje op pad om een nieuwe accu en een wekker te kopen...