De apies moeten nog even wachten

Die tochten vertrekken uit Iquitos. En laat dat nou ongeveer net de enige plaats in Peru zijn die niet via de weg (bussen) te bereiken is. Nee, je reist er heen door met vrachtbootjes mee te liften. Dat laatste was me nog even te ondernemend. Maar laat ik bij het begin beginnen...

Mijn tweede dag was ik lekker bijtijds wakker (jetlag) en dus ging ik maar even een half uurtje op en neer naar het strand wandelen voor ik kon ontbijten. Er loopt hier een weg voor de deur langs die op het strand eindigt. Dat kan dus nooit moeilijk zijn. Alleen wanneer je zelf gaat nadenken en alternatieve wegen verzint kan het allemaal wel eens anders lopen (letterlijk). Omdat de wegen hier blijkbaar niet helemaal parallel lopen zag ik kans om, terwijl ik blokjes liep, al mijn refentiepunten te missen en de halve stad te doorkruisen. En geloof me, met meer dan 11 miljoen inwoners is er een hoop stad. Ik begon om half acht en ik was om twaalf uur terug, met de taxi! En die taxi deed er bijna tien minuten over om me terug te brengen! Op zich had ik nog wel even koppig op die blaren verder kunnen lopen, maar die opkomende zonnesteek zat me niet lekker. Maar goed, mijn eerste (en laatste) training voor de Strandzesdaagse zit er alvast maar op moet ik maar denken. Viereneenhalf uur nonstop lopen is toch zo 20 kilometer (23.000 stappen volgens mijn iPod

). Eenmaal ´thuis´ ben ik de rest van de dag dan ook maar binnen gebleven. Genoeg zon gehad. Het is toch wel even geleden dat ik zo verbrand ben geweest denk ik

Na twee nachten kwam er plek op de slaapzaal en ben ik verhuisd. Voor $10 per nacht inclusief een redelijjk ontbijt doe ik niet moeilijk (dat is de helft van mijn huur in Utrecht

). Wat wel jammer is is dat ik nu direct naast de receptie slaap. En dat heb ik van de week wel een paar keer vervloekt toen de halve hostel schijnbaar ´s nachts incheckte en niemand ook maar de minste moeite leek te doen om stil te doen. Ik slaap nu met oordopjes in, die blijven zelfs zitten en het lijkt zowaar te helpen.

Door een combinatie van jetlag, temperatuurlag, luchtvochtigheidslag, slaaplag, een paar andere lags en mijn ´zonnesteek´ ben ik de eerste dagen niet verder gekomen dan de bank naast het raam met een boek op schoot. Maar wel een heel cool en leerzaam uitzicht. Zo weet ik inmiddels dat je je ruitewissers omhoog moet doen wanneer je je auto gepoetst wil hebben, dat Peruvianen een heel feestelijk volk zijn en graag zonder aantoonbare reden toeteren

, dat alle auto´s hier hetzelfde gebrekkige alarmsysteem hebben dat de gehele dat te pas en te onpas af gaat en ben ik een heel eind gekomen in mijn inventarisatie van publieke functionarissen. Van dat laatste hebben ze er hier heul veul verschillende. Om te beginnen de officiele politie (in 101 smaken waaronder de verkeerspolitie die motor rijdt en paardrijkleding draagt?!), oproerpolitie, militairen, dan de deelgemeente stadswachten, de straatvegers, de parkeerwachters, de legale straatverkopers, de officiele straatgeldwisselaars en de vvv mensen. En dan ben ik er vast nog wel wat vergeten. Ieder zijn eigen kleur uniform of hesje. Dat schept een heel vrolijk straatbeeld De straatveger van ´mijn´ straat komt hier wel een paar keer per dag langs om onder de stoepranden langs te vegen. Dat mag ook wel, want het is hier vreselijk stoffig. De parkeerwachten zijn ook wel interessant, ik heb er een paar gespot die verantwoordelijk zijn voor misschien twintig parkeerplaatsen. Twintig!? In Amsterdam zou je van die opbrengsten boven modaal kunnen leven, maar in een land waar een taxiritje van tien minuten je anderhalve euro kost..?

Maar van prijzen snap ik sowieso nog weinig hier. Sommige dingen zijn erg goedkoop, andere net zo duur als in Nederland en sommige dingen zelfs duurder. En ik kan ze niet allemaal verklaren. Zoals gezegd zijn taxiritjes dus bijna gratis. Maar een hamburgermenuutje bij de plaatselijke McDonalds, Burger King of nog plaatselijkere Bembo´s is misschien maar 30% goedkoper dan in Den Helder. En die tenten zitten vol met Peruvianen (een politieagent zou hier zo´n 200 euro per maand verdienen). In de supermarkt betaal je 50 cent voor een kilo verse spinazie, twee euro voor een kilo kaiser broodjes

, maar ook bijna twee euro voor een potje jam. Bananen zijn wel lekker goedkoop en ik eet er dan ook een hoop. De supermarkt hier om de hoek is een soort Peruviaanse versie van een Albert Heijn gok ik met een slagerij, visboer, banketafdeling (als ik moet afgaan op de hoeveelheid taart in de vitrines overal zijn het hier enorme zoetekauwen) en een hoop kant en klare spullen (dat wil zeggen, van die voorgekookte maaltijden in de delicatessenafdeling die je per gewicht koopt). Daarnaast is het de meest inefficiente supermarkt die ik in mijn gehele leven tegen ben gekomen.

Zo verkopen ze onder andere ijsblokjes in grote plastic zakken, maar zijn ze iedere keer stomverbaasd wanneer het halve gangpad onderloopt van het lekkende condenswater en loopt er ongeveer iemand achter die klanten aan met een mop

Ze hebben moderne scan kassa´s die vast heel snel kunnen, maar alle boodschappen worden door de kassiere in kleine plastic zakjes worden gedaan en dus schiet het niet op. En zo ongeduldig als iedereen hier in het verkeer is, zo dociel staan ze in de supermarkt in de rij voor de kassa. Het was net zelfs zo dat mensen vijf minuten stonden te wachten op de broodjesweegjongen, dit zonder dat ik iemand actie zag ondernemen om een andere medewerker te tackelen. De oplossing voor al deze drukte is kassa´s en nog meer kassa´s. Voor sommige kassa´s moet je langs andere kassa´s en winkelwagentjes en mandjes blijven verweesd in de winkel achter waardoor het hele gebeuren aan alle kanten vastloopt. Onnavolgbaar. Hierdoor duurde het gisteren meer dan twintig minuten voordat ik de winkel uit kon. Ik begon als vierde in de rij achter nog geen honderd producten?! Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een engelengeduld heb, maar hier begin ik toch bijna een uitzondering voor te maken Winkelen is sowieso ´anders´ hier. Vanmiddag een paar t-shirtjes gekocht, om wat minder wat te hoeven wassen, en ik werd teruggefloten toen ik met de shirtjes van het ene naar het andere rek liep. Nee, dat kon niet. Wanneer ik ze wilde kopen moest ik ze afgeven, dan gingen ze in een plastic zak die werd dichtgeniet met een bonnetje er aan vast. Van dat bonnetje kreeg ik een doorslag, met die doorslag mocht ik aan de andere kant van de winkel gaan betalen, daar kreeg ik dan als bewijs een stempel van waarna ik op vertoon van het bonnetje mijn tasje meekreeg naar buiten. Ik weet dat het niet persoonlijk is, maar al die controle (ze controleren ook nog ieder bankbiljet op echtheid) voelt toch typisch af en toe.

Om het culturele gehalte van mijn reis een beetje op te krikken ben ik eergisteren met de stadsbustour meegeweest. In een paar uur een rondje centrum met de bus, er halverwege even uit voor een rondleidinkje en met (bewogen) foto´s van alle sights voor het eten weer thuis

Onder andere het hotel op de foto waar ze de Pisco Sour bedacht hebben. Het lokale drankje. Ik heb er een gehad en was er niet ondersteboven van, ´t is net een zure breazer met eiwit er bovenop Onze stop was een Franciscaner klooster. Best leuk, lijkt erg op een Fransiscaner klooster in Europa. Zou dat misschien komen doordat ze ongeveer alle kunst geimporteerd hadden? Rare jongens die Franciscaners trouwens. Sinterklaas leek helemaal niet en ze hebben een offerblok speciaal voor Judas?! (proberen ze over die 30 silverlingen heen te komen en hem af te kopen? ) Je kon merken dat ze geen geld over hebben voor de conservatie en renovatie van het geheel. De complete originele handgeschreven bibliotheek van het gebouw bevindt zich in een ruimte met open ramen. Dat kan met een gemiddelde luchtvochtigheid van 200% niet goed wezen voor je boeken. In de cryptes had een archeoloog eens een hoop tijd over gehad en alle graven open gehaald. En om een of andere reden vond hij het kunstig om alle dijbenen en schedels creatief in een of andere diepe put op te stapelen. Als je dan staat te kijken is het best interessant om dan te weten dat die put van vier meter breed ook nog tien meter diep is. Dat zijn een hoop dooie mensen. In de groep liepen twee dames rond die het in de cryptes nodig vonden hun mond en neus te bedekken. Best interessant dat ze tien minuten later vrolijk het stof en de smog van de binnenstad instapten zonder enige bescherming

Gisteren de hele dag op bed gelegen te hoesten met hoofd- en spierpijn. Geen idee waar dat ineens vandaan kwam. Na mijn ontbijt direct mijn bed weer ingedoken en tot drie uur geslapen en om tien uur geen centje pijn om weer in slaap te komen. Vanmorgen voelde ik me alweer een stuk beter. Dit is ook de eerste dag dat ik een soort van trek in eten heb. Gelukkig maar, want ik moest hard aan de slag. Vandaag was mijn eerste dag paragliding curus