De zomer die eigenlijk nooit echt begonnen is is nu officieel over. Het is herfst hier. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik het verschil niet erg merk

. Of het moet zijn dat het 's nachts kouder is en ik weer onder twee dekens slaap. Nog maar een paar weken en ik zit alweer in een vliegtuig terug naar Nederland. Omdat ik de hele tijd op dezelfde plek zat dacht ik niet bepaald veel te vertellen te hebben. Maar toen ik begon te schrijven kwam ik erachter dat ik het mis had... Hieronder deel één. Gezien de weersverwachting komt het vervolg deze week nog wel...

Na Kerst en Nieuwjaar ging alles zijn gangetje. Af en toe springen en mijn vaste fietstochtjes naar de supermarkt, bibliotheek en mijn bridge-avond... Maar ik vond het toch een raar idee om helemaal niets van de rest van het land gezien te hebben. Dus moest ik van mijzelf op avontuur. Een weekje over het eiland reizen. Maar dat is als einddoel voor mij natuurlijk niet specifiek genoeg. Dus werd het bungyjumpen in Queenstown

.

Er was dus een plan. Toen nog een planning. Die werd enigszins beperkt door mijn wekelijkse bridge-avond. Het werd donderdagochtend weg, woensdagavond terug. Dus, zo stelde ik mij voor, zou ik donderdags op de bus stappen en a la Honduras iedere dag een busrit en een dorp doen. Alleen kwam ik er de avond van tevoren achter dat hier helemaal niet zoveel bussen rijden als ik bedacht had. En dat die bussen ook nog eens niet zo ver reden als ik dacht

.

Treinen rijden hier nauwelijks en vliegen is weliswaar snel en redelijk goedkoop, maar je ziet vrij weinig van de omgeving. Dus toen maar een auto gehuurd. Mijn geplande rondje zou zo'n 1.200 kilometer worden en dan kon ik overal welgeteld één dag blijven. De vakantie bij thuiskomst...

1800 kilometer gereden;1000 dollar uitgegeven; 815 foto's genomen; 40 dollar parkeerboete ontvangen; 6 overnachtingen; 5 uur in de bus gezeten; 4 wandelingen gemaakt; 3 Vliegvelden bezocht; 2 Kiwi gezien (levend); 1 Kerk bezocht en 1x43 meter bungee gemaakt...

Na een succesvolle bridge-avond (we werden tweede

) de bus in naar Christchurch. Een nachtje slapen en mijn auto ophalen... Vanaf daar door naar Queenstown. Een rit van zo´n 550 kilometer. Het eerste stuk langs de kust was vrij ´saai´. Maar toen ik eenmaal afsloeg en richting bergen reed werd het een stuk interessanter. De heuvels in, alleen maar bochten, hellingen en afdalingen, en bijna niemand in de buurt. Niemand voor je en niemand achter je. Net Friesland. En als je dan toch in een treintje belandt (drie auto's is al bijna file) dan stop je even en lost probleem zichzelf op. De wegen zijn zo lang en leeg dat ze om de zoveel kilometer, voor de toeristen, met pijlen aangeven aan welke kant je moet rijden. Dit voor het geval dat je uit gewoonte van kant gewisseld bent.

Queenstown binnen rijden was een schok. Winkels, kroegen en restaurants zo ver het oog reikt. En de straten gevuld met mensen die helemaal klaar waren voor het weekend. Vanuit alle rust en ruimte waar ik uren doorheen had gereden was dat wel wat erg druk. Gelukkig had ik een hostel buiten het centrum

.

Queenstown is een oud goudzoekersdorp en daar is iets van blijven hangen. Het nieuwe goud zijn de toeristen. En de nieuwe goudzoekers hebben vergunningen om daar geld aan te verdienen. Iedere adventure sport die je kunt bedenken is aanwezig (parachutespringen, bungy, paragliden, parasailen, jetboaten, waterskieen, down hill mountainbiken, skieën, et cetera...). Verder kent het dorp alleen al meer dan 100 gelegenheden met een vergunning om drank te schenken! En dat alles met maarliefst één fatsoenlijke supermarkt...

Frappant is dat tegen al dat nieuwe glimmende geweld aan hotels, kroegen en restaurants een oud afbladderend dorp aanligt dat bestaat uit zomerhuisjes. Vergane glorie die het op het strand bij IJmuiden geen jaar uit zouden houden. Ondanks het feit dat met al die bergen de ruimte om te bouwen beperkt is groeit het dorp toch steeds verder naar buiten en wordt er in plaats van vernieuwd gewoon nieuw naast gebouwd...

De volgende dag begonnen met een wandeling naar het uitkijkpunt over Queenstown. Een prachtige wandeling door een dennenbos waarin de mountainbikers en zip-liners me om te oren vlogen en die uitkwam bij de Gondola die vanuit het stadscentrum omhoog gaat. Met het wijdse uitzicht over Queenstown en Lake Wakatipu was dat een mooie plek om mijn broodjes te eten

.

Eenmaal beneden kon ik gelegenheid niet weerstaan om een levende Kiwi te zien. Een Kiwi is in dit geval een vogel. Diezelfde vogel die het regimentsembleem was van een van de militia die hier een paar honderd jaar geleden in oorlog was met de Maori. En om onduidelijke reden is dat embleem, van een wormen en maden uit de grond pulkende nachtvogel (denk dikke pluizige Grutto op korte pootjes

), het nationale symbool geworden en is de bevolking zich hier Kiwi's gaan noemen. Er wonen hier dus geen Nieuw Zeelanders!

De vogel is inmiddels praktisch uitgestorven en enorm beschermd. Possums (lieve pluizig buideldieren) en Stoats (Hermelijnen) doen zich tegoed aan de jongen. Deze dieren zijn in het verleden geïmporteerd door Europeanen die dachten dat ze het hier wel goed zouden doen (en dat klopte

). De Possums zouden dan mooi gejaagd kunnen worden voor hun huid en de Stoats waren een manier om van een konijnenplaag af te komen (ook al zo'n geimporteerd dier).

En zo is het eigenlijk met alle natuur in Nieuw Zeeland. Dennebomen groeien sneller dan de lokale bomen en verdringen ze, et cetera... Het eindresultaat is dat de inheemse flora en fauna ternauwernood met beschermingsprogramma's in leven kan worden gehouden. En dat al die importbeesten en planten vogelvrij zijn en je er zoveel van mag kappen, afschieten of doodrijden als je maar wil

. BTW De vrucht Kiwi heeft zijn naam pas veel later gekregen en heet officieel Kiwi Fruit. Maar goed, genoeg geschiedenis, het bezoekje aan het Kiwi park was best vermakelijk.

De volgende dag was het tijd voor mijn bungee sprong. Maar niet voordat ik een parkeerboete had kunnen incasseren. Zondagochtend om 8:40 en binnen vijf minuten in een leeg centrum. Gelukkig zijn de tarieven hier een stuk milder dan in Nederland. Maar ik heb een vrij duidelijke mening over die quotaschrijver die dat op zijn geweten heeft...

De brug waar ik vanaf moest gaan springen was een stuk buiten het dorp. Rotsige heuvels, doorsneden door wit schuimend water. Het bungy gebouwtje aan kant van de weg leek een klein kioskje... Maar toen ik de deur door ging bleek het helemaal in de heuvel door te lopen. Over een groot breed wandelpad dat helemaal 360 graden om de centrale ruimte heenloopt kwam ik een soort marketinghemel binnen. Grote videoschermen met springende mensen, spandoeken, tshirts en rekken met souvenirs schreeuwden mij tegemoet. Helemaal niet aan mij besteed. Wat een fabriek

. Maar goed. Ik checkte in. Kreeg met dikke stift 85 (kilo) op mijn hand geschreven gekregen. En kon naar de brug...

Zoveel geld als er in het gebouw en de winkel in het dorp gestoken was, zo weinig leek er in het daadwerkelijke springen gestoken te zijn. De plateautjes waar je vanaf sprong zaten nog net niet met lijmklemmen aan de (verder mooie) brug... Allemaal vast veilig en professioneel genoeg, maar ineens was alles heel functioneel en minimalistisch in plaats van schreeuwerig en over de top...

Daar stond ik dan in mijn korte broek en tshirt. En niet omdat het zo lekker warm was, integendeel, maar omdat ik het water in zou. Van alle bungymogelijkheden leek ‘zo laag mogelijk' en dan ook nog iets raken me het ‘engst'. En daar doe je het immers voor

.

Nou, en of ik stond te trillen. Maar niet van de angst. Ze waren op die brug nog niet helemaal op volle gevechtssterkte, dus duurde het even voor ik aan de beurt was. Ik heb daar een kwartier staan blauwbekken. Toen ik eenmaal aan de beurt was schudde ik het uit. Binnen paar minuten had ik een handdoek om mijn benen en was het elastiek eraan geknoopt. Opstaan, twee hupjes... En daar stond ik dan op die plank op 43 meter boven de rivier...

Niet echt letterlijk een 'cliffhanger', maar ik doe het er maar mee... Tot over een paar dagen...