Drie weken in Nieuw Zeeland. En ik lig op schema met inburgeren denk ik. Hoewel ingeburgerd hier nog best een ingewikkeld concept is. Zou ik dan moeten in burgeren met de blanke Nieuw Zeelanders, die in de meeste dingen net doen of ze Engelsen zijn; met de hordes met Aziaten die hier rondlopen; of met de Maori die hier zaten toen de blanken de boel kwamen overnemen. Die Maori waren eigenlijk ook niet eens de eersten, maar schijnen ook alweer een ander volk overleefd te hebben. Voorlopig is het hele Maori fenomeen voor mij nog erg onduidelijk en voornamelijk iets voor toeristen. Een beetje zoals Fries in Friesland. Souvenirs met leuke spreuken, een eigen tv station, hier en daar tweetalige borden en plaatsnamen die je niet uit kunt spreken

.

Mijn inburgering betekend voorlopig dat dingen onderhand een ‘vaste plek' hebben en een soort dagritme is ontstaan. 's Ochtends een kop thee met een schaaltje havermout. En dan als er werk is broodjes smeren voor op het vliegveld en vlak voor de klant aankomt die kant op. Op het vliegveld moeten het vliegtuig omgebouwd worden (de stoelen eruit) en alle materialen klaargelegd worden. Als dan de passagier er is dan is het voorbereiden en omhoog. Doordat het hier omringt is door heuvels en bergen is de wind vanaf land vaak erg turbulent. In Nederland heb je daar helemaal geen last van. Heel raar om hier ineens schuddend in het vliegtuig te zitten of met een minimum aan wind te moeten stoppen met springen omdat hij uit de verkeerde richting komt.

Er zijn natuurlijk veel meer redenen om niet te kunnen springen

. Zo is er bijvoorbeeld het periodieke onderhoud van het vliegtuig. Het leuke daaraan is hier dat het vliegtuig dan naarBlenheim moet, zo´n 130 kilometer verderop. In een vliegtuig doe je dat in drie kwartier en heb je meteen een prachtige (rond)vlucht langs de kust te pakken. Blenheim is qua stad niet echt interessant dus hadden we het centrum vrij snel gezien. Dus maar naar de matineevoorstelling in de bioscoop. Tijdens de film kregen we een smsje dat het vliegtuig de volgende dag pas klaar zou zijn. Ineens moesten we blijven slapen. Dat werd bij de ouders van een piloot. Midden tussen de wijnvelden van Marlbourough County in een huis met zwembad. Heel vervelend. En de volgende ochtend dus met nieuwe ‘APK' op zak weer een mooie rondvlucht terug.

Qua rondvluchten gaat het hier sowieso wel leuk. Op het vliegveld zit naast het springbedrijf en een vliegclub ook een rondvluchtenbedrijf dat ‘walvisvluchten' doet. De kust van Kaikoura is een enorm drukke bedoening met walvissen, orca's, dolfijnen, zeehonden, pinguins en alle daarbij behorende commerciele activiteiten. Sterker nog het dorp Kaikoura ontleent zijn bestaansrecht aan het toerisme dat hier op afkomt. En ineens werd ons op een rustige middag gevraagd of we zin hadden om mee te vliegen met zo'n walvisvlucht. Dus wij ons reddingsvest om en rennend het vliegtuig in. Heel raar om zo lang zo laag te vliegen. Ook best interessant twintig kilometer uit de kust zo laag te vliegen in een eenmotorig vliegtuig

. Het eerste dat we tegenkwamen was een grote school dolfijnen. Verder vooral veel lege zee. Maar toen ineens twee grote gemotoriseerde catamarans van de Whale Watch die heel hard een kant op voeren. En waar de Whale watch is... zijn de walvissen dus na enig rondcirkelen werden we beloond met het uitzicht op de rug van een luchthappende walvis. Best groot zo'n beest.

Maar natuur kan ook klein en schattig zijn

. Twintig minuten buiten Kaikoura worden zeehondenjongen in grote aantallen door hun moeders afgezet. Die moeders moeten op jacht en zijn vaak wel een paar dagen weg. In die tijd spelen deze pups met tientallen tegelijk in een klein meertje onder een waterval. Dit alles, op vijf minuten wandelen van de weg, in het bos. De zeehonden liggen hier sowieso bijna overal op en langs de kust. Je kunt zelfs op excursie om met ze te gaan zwemmen. Er zijn hier wat dat betreft genoeg excursies. Je kunt hier ook met dolfijnen zwemmen, op verschillende manieren naar walvissen kijken, en op albatros excursie.

Maar daar heb ik nog maanden de tijd voor.Eerst hadden we een andere excursie op de agenda. Het beklimmen vanMount Fyffe(1600 meter). Volgens Wikipedia niet eens noemenswaardig in de lijst ‘noemenswaardige heuvels', laat staan in de lijst met bergen. Maar, ik kan uit eigen ervaring vertellen, best een hele tippel om bij de top te komen

. Op een vrije middag met zijn drietjes die kant op. Na twintig minuten hoorde ik mijn hartslag in mijn oren en waren mijn benen zuur. En toen hoefde ik nog maar twee uur tot de top... Omhoog, omhoog, omhoog en steeds weer die haarspeldbocht waarachter er toch wel een vlak stuk zou liggen, maar helaas... Die vlakke stukken zijn enorm dun gezaaid op Mount Fyffe. Gelukkig staan er wel wat verwaaide dennen waar we af en toe achter konden schuilen. De wind was opgestoken en stond zo hard dat de denneappels die we omhoog gooiden horizontaal uit zicht verdwenen!Na die wandeling (die in totaal zo'n vijfeneenhalf uur in beslag nam) liepen we de eerste paar dagen wel even wat bedachtzamer.Maar goed, wij hoeven eigenlijk ook helemaal niet te lopen. In tegenstelling tot twee vrienden die besloten hebben het Zuidereiland van Nieuw Zeeland (825 kilometer hemelsbreed) door te wandelen en daar drie maanden de tijd voor te nemen. Nu houd ik best van een wandelingetje op zijn tijd, maar je kunt het overdrijven denk ik.

Nee, dan heb ik heel andere hobbies in gedachten. En er lijkt zowaar schot in te zitten. Het bleek moeilijk de secretaris van de plaatselijke bridgeclub te pakken te krijgen. En zijn telefoonnummer was de enige informatie op het internet. Hoewel, er stonden wel competitiescores. En in die scores de namen van de spelers. En een van die namen bleek de naam van de lokale huisarts. Dus toen ik de huisartsenpost belde kon de receptioniste (de vrouw van de huisarts?

) me haarfijn uitleggen hoe het met de bridge zat. Dus dat gaat helemaal goed komen. Verder (b)lijkt mijn collega en huisgenoot Edel het spelletje wel te zien zitten en ben ik als eenoog geüpgraded tot bridge docent met als doel om ons als paar naar een competitieavond te krijgen. Ik ben enorm benieuwd.

Nu kwam ik hier natuurlijk niet om te bridgen. Maar het is hier nog voorjaar dus aardig rustig met springen, dus duurde het even voor ik aan het werk raakte. Maar vorige week was het dan zo ver dat ik mijn eerste werksprong kon maken. Tandemspringen, net als thuis, maar dan met een fotocameraatje op mijn hand. Heel vermakelijk en de eerste keren best weer even ingewikkeld. Camerahouder op je hand, maar waar zit dan je hoogtemeter, hoe werkt die camera, oh ja, je moet hem aanzetten. En dan in vrije val met dat ding proberen te mikken terwijl je lachend met tweehonderd kilometer per uur naar beneden stortend je hoogtemeter in de gaten houdt, op tijd je parachute wil openen en poogt om ook nog eens een blije passagier in beeld te krijgen. Heerlijk!

Mijn eerste sprong met die camera ging zo goed dat ik er meteen een tweede achteraan kon knopen en die werd meteen memorabel.

Waarschijnlijk vanwege een combinatie van spanning en turbulentie in het vliegtuig was mijn passagiere (we noemen geen namen

) ineens een beetje misselijk onder de parachute. Niets mis mee, dat kan de beste overkomen. Alleen zei ze niets, maar gooide ze alles er gewoon ineens maar uit. Ach ja, eens moet de eerste keer zijn. Het levert in ieder geval interessante plaatjes op.

Vandaag zullen we waarschijnlijk weinig springen. Het gaat de hele dag miezeren. Maar dat klopt ook wel, want vanavond is Sinterklaas. Dus dat wordt pepernoten bakken, hutspot maken en cadeautjes inpakken... Dat zit wel goed dus met die inburgering

. Sinterklaas moest hier wel wat eerder komen anders was hij niet op tijd terug in Nederland denk ik. En hetzelfde geldt blijkbaar voor de Kerstman, want volgende week hebben we ons vliegveld Kerstdiner.