Goed, na enig nadenken was de kogel door de kerk. Naar Nieuw Zeeland voor de winter (zomer). Om te werken deze keer. Ideaal, want dat betekent een hoop minder stress om bestemmingen en plannen. Nu moest ik me ineens druk gaan maken om dingen als een werkvisum, belastingnummers en een bankrekening. Gelukkig is er een tekort aan tandem instructeurs in Nieuw Zeeland, dus visum was zo binnen. Dat werd dus koffers pakken, maar eerst nog wat dozen

Verhuizen van Texel naar Den Helder. Vervolgens verhuizen van Den Helder naar Julianadorp. En uiteindelijk dus verhuizen van Julianadorp naar Nieuw Zeeland.

Geheel in stijl kwam weer veel te veel op mijn laatste dag aan

. Om mijn vlucht te halen moest ik om vier uur in de trein zitten. Maar om half drie had ik nog geen kleding bij mijn tas liggen. Alleen een berg papieren, camera's, springpakken en snoeren, heel veel snoeren... Snoeren voor een laptop, twee fotocamera's en een video camera... Allemaal electronica, die wil je niet in je ruimbagage natuurlijk. Dus toen mijn handbagage was ingepakt kon ik er nog net een tandenborstel en een boek bij krijgen voordat hij over zijn gewicht ging. En zeven witte t-shirts verder was ook mijn ruimbagage klaar .

De vlucht ging met een overstap op Londen Heathrow, een stop op Singapore en een overstap op Sydney naar Christchurch in Nieuw Zeeland. Omdat ik het ergste verwacht had viel het eigenlijk nogal mee. Film kijken op je persoonlijke entertainmentsysteempje, gin en tonic voor het eten, wijntje bij het eten, beetje slapen, en dan maar weer eens overstappen. En dat drie keer. Na vierendertig uur en 18.000 kilometer reizen stond ik in Nieuw Zeeland. Wat een genot om midden op de dag aan te komen en, voor de verandering, ook nog eens te begrijpen wat er om je heen gebeurt.

Een collega was diezelfde ochtend van dat vliegveld vertrokken en dus stond er een auto voor mij klaar op de parkeerplaats. Het zal er dubieus uitgezien hebben dat ik daar lijkbleek, ongeschoren met de wallen onder mijn ogen en mijn haar overeind probeerde uit te vinden waar hij de sleutel verstopt had. Maar ik heb hem gevonden en kon dus weg voor ik opgepakt kon worden

.

Vanwege de Engelse roots rijden ze hier aan de linkerkant op de weg. Een uitdaging op zich, laat staan met een jetlag. En helemaal als je niet weet waar je bent en waar je heen wil. Gelukkig zijn ze hier erg vriendelijk en heeft er nog maar een keer iemand naar me getoeterd

.

Omdat ik de volgende dag een medische keuring moest ondergaan bleef ik een nachtje in Christchurch slapen. Op internet had ik een paar hostels gevonden die me wel aardig leken. Lekker in het centrum zodat ik ´s middags lekker een rondje kon winkelen en ´s avonds uit eten kon. En toen kwam de verassing... Oh ja, het centrum van Christchurch ligt plat, je kunt er niet in...

De aardbeving van begin 2010 is door ons alweer bijna vergeten (als we er überhaupt al van wisten). Omdat je er niets meer van hoort verwacht je eigenlijk dat dan ook klaar is. Heel bijzonder om hier te zien hoezeer hier, meer dan een jaar later, het dagelijks leven er nog steeds door wordt bepaald. In Christchurch zelf, maar ook in de rest van het land. De instortingen zijn opgeruimd, maar alle twijfelgevallen staan er nog.Hele wijken staan erleeg. Er zijn radiospotjes van de verzekeringsmaatschappij dat ze er hard aan werken om te zorgen dat iedereen zo snel mogelijk zijn schaderapporten krijgt. ‘Rebuilding' is een groot thema in de verkiezingsstrijd. En bij de huisarts een poster over leven na de aardbeving. Met hierin onder andere tips om om te gaan met kinderen en bejaarden die het niet meer snappen, geluk in kleine dingen gaan zoeken, wegblijven bij drank en dergelijke...

Gelukkig lijkt het buiten het centrum allemaal mee te vallen. Dus kon ik na het inchecken in mijn hotel alsnog een winkelcentrum opzoeken. Ik waande me in Amerika. Christchurch is net California, maar dan met Aziaten in plaats van Mexicanen. Veel fastfood, alles groot, teveel keuze en gevuld met 4WD's en pickups. En natuurlijk de bijbehorende tailleomvang van veel mensen

. Veel 'comfortabele kleding' als fleece truien en jogging broeken. Aan de andere kant van het spectrum ook weer veel te kort en diep uitgesneden. Helaas zie je daardoor regelmatig vreselijke tatoeages die hier schijnbaar in zijn bij vrouwen op hun borst(en). Ook erg in (misschien door recyclinggolf na de aardbeving ) is kleding die gemaakt lijkt te zijn van vitrage. Je verzint het niet. Shirtjes als oude gordijntjes of stretch topjes met diezelfde motieven?! De verklaring moet volgens liggen mij in de schooluniformen die de jeugd hier jarenlang verplicht dient te dragen. Op zich iets voor te zeggen. Maar van de uniformen die ze hier voor die arme kinderen uitzoeken raak je inderdaad wel afgestompt volgens mij .

Na een nachtje slapen dus op pad voor mijn medische verklaring. Ik was er te vroeg. Gelukkig maar. Mijn afspraak van een uur stond als tien minuten in de computer, maar nu kon ik nog net voor het spreekuur uit geholpen worden. Oren, ogen, hart, organen, reflexen, ECG, urine en bloed werden bekeken. In Nederland sta ik bij de huisarts binnen drie minuten met medische verklaring weer buiten. Maar goed, deze kost dan ook tien keer zo veel en is maarliefst twee keer zo lang geldig

. Toen ik 's middags ook nog mijn longfunctie had laten testen kon ik dan eindelijk op pad naar mijn eindbestemming Kaikoura.

Omdat ik in Honduras gemerkt had hoe leuk het was om een lift te krijgen (en het me wel handig leek als er iemand tegen me praatte om me wakker te houden

) heb ik een paar lifters opgepikt. De weg voerde over hondertachtig kilometer ‘Highway'. Het begrip highway is niet te vertalen met snelweg. Aan de ene kant mag je er wel honderd, maar aan de andere kant fietsen er wel mensen langs. En aan die andere kant moet je rijden, het blijft raar . Afslagen kennen geen uitvoegstroken en bewegwijzering staat er pas bij de afslag zelf. Op dat moment moet je dus nog gaan remmen voor de afslag waar je al bent. Gelukkig hoefde ik alleen maar rechtdoor dus heb ik daar mee geen ongelukken veroorzaakt

Het huis in Kaikoura is een oude Bed and Breakfast dus met een hoop kamers en mooi uitzicht op bergen en vlakbij de zee... We wonen hier nu met zijn zevenen. De club is compleet. Nu alleen nog even inwerken en dan kon ik aan de slag. En drie hemeltergende en zwaarbetaalde online examens later ben ik administratief zo ver. Ik mag met een tandem uit een vliegtuig. En wat voor een vliegtuig

Ik ben een vliegtuig gewend waar we met zijn vijftienen in zitten. De ´Echo Kilo Echo´ is een lief klein vliegtuigje voor drie. Als het vliegtuig op Texel een Volkswagen Transporter zou zijn, dan is dit een Mini Cooper. En daar kom ik met al mijn ellebogen en knieën inderdaad lastig in. En uit

. Nadat ik het op de grond eens geprobeerd had zag ik wel een beetje tegenop. Maar vanmiddag mijn eerste tandem hier gedaan met een collega en die ging heerlijk...

Het uitzicht uit het vliegtuig is prachtig. De zee blauw. Zandstrand. En dan direct aan de kust bergen tot wel een paar kilometer de lucht in. Een uitzicht waar ik nog lang niet op uitgekeken ben en dat allerhande kansen op vrijetijdsbesteding en avonturen biedt

.