Ineens besefte ik me dat ik alweer meer dan een maand thuis was en mijn verhaal nog niet had afgerond. En er is nog zoveel te vertellen. Hoe ik uiteindelijk heimwee kreeg, mijn terugreis natuurlijk, de verwoede pogingen om onze tomaten nog voor die tijd rijp te krijgen, de barbecue van de bridgeclub, het dolfijnenzwemmen, of hoe ik mijn vakantieliefde bijna mee naar Nederland had genomen... Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen...

Dus doe ik maar een chronologische poging...

Ergens begin februari was het me eindelijk gelukt om een keertje mee te spelen bij de plaatselijke bridgeclub. Dat was nog een heel avontuur op zich. Een potje kaarten kon ik al wel. Maar 26 potjes tussen half acht en half elf is pittig doorkaarten. Dan hadden ze ook nog eens nieuwe gladde rare kaarten met maar op twee hoeken symbolen. In Nederland staan ze op alle vier de hoeken. Ik zag precies dertien witte hoeken. Dat werd anders vasthouden dus

. Opgeteld heb je dan de eerste paar keer best stress. Na zo´n avondje was ik dan ook gebroken .

Begin maart was de jaarlijkse zomer barbecue van de bridgeclub bij de voorzitster thuis. Erg vermakelijk allemaal. De gemiddelde leeftijd van de aanwezigen was vrij dichtbij de zeventig denk ik. En niet iedereen was nog even scherp. Helemaal niet met een borreltje op. En dus kreeg ik op een gegeven moment serieus de vraag hoe oud ik tijdens de oorlog geweest was?!

En dan bedoelde hij toch echt die oorlog met die Duitsers en niet die in Irak... Verder werd ik door de voorzitster zelve op onnavolgbare wijze van mijn partner gepikt voor de komende bridge avond. Ik heb me er maar niet mee bemoeid .

Rond diezelfde tijd liep er ineens een hond los door de straat. Nu liepen die er wel vaker. Maar deze had een lijn om dus ben ik haar maar gaan vangen. Dat was geen uitdaging, binnen vijf minuten lag ze bij ons op de veranda. Niemand in de straat herkende haar. De hondenvanger nam zijn telefoon niet op dus bleef ze een nachtje slapen. De volgende dag bleef ze niet aangelijnd al netjes in de buurt en kwam als ik floot. Echt een leuk beest! Ik begon alweer helemaal te wennen aan al dat gewandel

. Er was nog steeds geen teken van een baasje, dus begon ik me af te vragen of ik haar zou kunnen houden... Maar voordat die gedachte concrete vormen aan kon nemen stond er iemand op de stoep van twee (?!) huizen verder die haar baasje was. Daar ging mijn roze wolk...

Om mijn gedachten te verzetten

. heb ik me toen maar op onze tomaten gestort. Door een collega waren er eind oktober een paar tomatenplanten in de tuin gezet. Die had ik door de zomer heen water gegeven en opgebonden. Er hingen zelfs al zo'n zestig tomaten aan. Maar er kwam maar geen kleur op en het was alweer bijna herfst. Uiteindelijk is het me gelukt er binnen een stuk of vijf rijp te krijgen, maar van harte ging het niet. Even dacht ik nog dat het aan mij lag, maar op bridge lukte het ook niemand... Dus lag het toch echt aan de zomer .

Na een paar maanden Kaikoura was ik dus best gesettled. Met Nederland of naar huis gaan was ik eigenlijk helemaal niet bezig. Totdat ik , tijdens het vouwen van een parachute, een wel heel bekend geluid hoorde. Op ons pieterpeuterige vliegveldje kwam ineens een Cessna Caravan landen. Dat is het vliegtuig waaruit ik op Texel spring. Raar hoe dat zo kan gebeuren, maar vanuit het niets was ik klaar om mijn koffers te pakken

.

Gelukkig mocht dat ook alweer bijna en dus werd het tijd om mijn bucket list af te gaan werken. Een bezoekje aan het miniscule zee aquariumpje, het dorpsmuseumpje, de lokale begraafplaats, een wandeling naar een meer dat ik alsmaar nog zou gaan bekijken en zwemmen met dolfijnen. Dat laatste kon met mijn werkgeversverklaring in ieder geval heel goedkoop

.

Met vijftien man op een boot gingen we op zoek naar een van de enorme scholen die daar met regelmaat vlak onder de kust zwemmen. Die dag geen grote scholen, maar wel een paar kleine groepjes. Dusky dolfins, Flipper, maar dan een beetje anders. Iedereen had een dikke wetsuit aangekregen en was voorzien van zwemvliezen, zwembril en snorkel.

Het plan was eenvoudig. De boot ging vlakbij een groepje dolfijnen stil liggen. Dan mochten wij vanaf de achterkant te water. En was het de bedoeling dat je zoveel mogelijk geluid produceerde omdat die dieren daardoor aangetrokken worden. Nou doet het vaak natuurlijk al redelijk zwakzinnig aan hoe mensen met dieren communiceren

. Denk er nu voor het gemak nog even een snorkel bij waardoor dit moet gebeuren en je snapt dat iedereen blij was dat ie onherkenbaar was

Een paar keer lukte het me om de aandacht van een langszwemmende dolfijn vast te houden. Dat moest door oogcontact te maken en vast te houden. Dat laatste was het ingewikkeldste, want ze doen namelijk het liefst wedstrijdjes rondjes draaien die ze steevast winnen

.

En toen was het tijd om te gaan. Natuurlijk werd die rustige laatste dag ineens enorm hectisch. We zouden drie sprongen doen en voor de middag klaar zijn. Ik had niet eens lunch meegenomen. Uiteindelijk kwam ik, na vier sprongen, om zes uur thuis. Met honger en een enorm lange lijst met allemaal dingen die ik al gedaan had willen hebben. Zoals het leeghalen van mijn kamer en het pakken van mijn tas

. Het was dan ook ruim na middernacht dat ik mijn tas voor de laatste keer sloot. Toen een paar uur slapen en om vijf uur de wekker weer om nog een paar laatste rondjes door het huis te lopen op zoek naar vergeten spullen...

En na veertig uur reizen stond ik dan zomaar weer op station Den Helder waar ik vijf maanden eerder vertrokken was. Mijn tas waren ze op Heathrow natuurlijk kwijt geraakt, maar die kreeg ik een dag later alweer thuisbezorgd. Dat was eigenlijk best praktisch tijdens mijn treinreis

. En na een nachtje thuis geweest te zijn ben ik maar weer naar Texel vertrokken waar mijn caravan alweer op zijn plek stond en ik alleen de stroom nog maar in hoefde te pluggen...

Dit was het voorlopig weer voor 2012... Mooie zomer gewenst allemaal!